Περί τζόγου και άλλων δαιμονίων

Η κυβέρνηση έχει καταθέσει και φέρνει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο για τα τυχερά παιχνίδια, όχι εντελώς απαράδεκτο. Έχει φέρει και πολύ χειρότερα. Δεδομένου ότι η φιλοσοφία πίσω από το νομοσχέδιο αυτό είναι εντελώς εισπρακτική (και λογικό στους καιρούς που ζούμε), ειδικά για τη ρύθμιση του διαδικτυακού παιχνιδιού (internet gambling) υπάρχουν ορισμένες πτυχές του νομοσχεδίου που μειώνουν σημαντικά τις πιθανότητες επιτυχίας της πολιτικής αυτής. Και βεβαίως, οι ηθικολογίες που ήρθαν να “ντύσουν” το σχέδιο νόμου όχι μόνο είναι εντελώς άκομψες και μη έχουσες θέση στην πολιτική αλλά είναι και “κούφια λόγια” αφού το μόνο που ενδιαφέρει το κυβερνητικό επιτελείο είναι να βρει έσοδα.

Επίσης, δυστυχώς για άλλη μια φορά το ΠΑΣΟΚ επιδεικνύει προφανή αδιαφορία για την διαδικασία κοινοποίησης (notification process) και την περίοδο ανασταλτικής προθεσμίας (standstill period) που έχει ενεργοποιήσει εις βάρος της χώρας μας η ΕΕ για το ζήτημα. Ειδικότερα και εν τάχει:

Ο προτεινόμενος συντελεστής φορολογίας 30% επί των ακαθάριστων κερδών των παρόχων υπηρεσιών διαδικτυακών παιχνιδιών είναι εξωφρενικά μεγαλύτερος από ό, τι σε άλλες χώρες – ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρώπη είναι το 20% της Δανίας.

Προβλέπεται επίσης φορολόγηση στην πηγή επί των κερδών των παικτών – πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες και είναι ένα ακόμη αντικίνητρο για να παίξει κάποιος διαδικτυακό παιχνίδι μέσω ενός παρόχου με ελληνική άδεια. Θα διαλέξει έναν ξένο operator (πάροχο) ώστε να μην φορολογηθούν τα κέρδη του.

Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει υπόψη τον παγκόσμιο χαρακτήρα του τομέα των τυχερών παιχνιδιών μέσω διαδικτύου. Ο παγκόσμιος κλάδος του διαδικτυακού τζόγου είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός και, όπως είναι ευνόητο, οι παίκτες ερευνούν εξονυχιστικά, τόσο τις διαφορές τιμών μεταξύ των operators όσο και τις διαφορές μεταξύ των κερδών που μπορεί να επιτύχουν, προτού επιλέξουν με ποιον operator θα παίξουν.

Όταν υπάρχουν χώρες με πολύ πιο ανταγωνιστικούς φορολογικούς συντελεστές, οι εγκατεστημένοι στο εξωτερικό operators θα είναι σε θέση να προσφέρουν καλύτερες τιμές για τους καταναλωτές και έτσι θα έχουν και το αντίστοιχο κίνητρο να κάνουν μεγαλύτερες επενδύσεις στις ξένες αυτές αγορές.

Επίσης, θα είναι δύσκολο να απαγορευθεί στους Έλληνες πολίτες να αναζητήσουν αδειοδοτημένους φορείς της αλλοδαπής (μη ελληνικούς) για να παίξουν τυχερά παιχνίδια στο διαδίκτυο.

Είναι προφανές ότι ο συντελεστής φορολογίας 30% επί των ακαθάριστων κερδών είναι υπερβολικά υψηλός και θα λειτουργήσει ως αντικίνητρο με αποτέλεσμα μείωση των άμεσων (δηλαδή από τα τυχερά παιχνίδια) και έμμεσων (π.χ. από διαφήμιση) φορολογικών εσόδων καθώς και αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση και σε άλλους οικονομικούς δείκτες.

Εξάλλου, η προτεινόμενη απαγόρευση στους ελληνικούς operators να προσφέρουν υπηρεσίες τυχερών παιχνιδιών σε Έλληνες πολίτες πριν την έκδοση της σχετικής άδειας είναι πρακτικά ανεφάρμοστη και θα έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις.

Κατά την περίοδο αυτή (μέχρι την έκδοση της άδειας) οι καταναλωτές υπηρεσιών τυχερών παιχνιδιών που αποκλείονται από το παιχνίδι με ελληνικούς operators δεν θα σταματήσουν να παίζουν αλλά απλούστατα θα αναζητήσουν άλλους αλλοδαπούς operators (μη ελληνικούς) για τα τυχερά παιχνίδια τους. Η απαγόρευση αυτή, επομένως, θα χρησιμεύσει μόνο στο να στείλει περισσότερους Έλληνες καταναλωτές μακριά από τις αξιόπιστες εταιρείες που επιθυμούν να λάβουν άδεια στην Ελλάδα. Θα δώσει επίσης ένα άδικο πλεονέκτημα υπέρ του υπάρχοντος μονοπωλίου του ΟΠΑΠ, καθώς αυτός θα συνεχίσει να λειτουργεί στην Ελλάδα και να αλληλεπιδρά με τους Έλληνες καταναλωτές, ενώ οι άλλοι operators δεν θα μπορούν. Θα έπρεπε, τουλάχιστον για τις εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών και που είναι αδειοδοτημένες εντός του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ), ο νόμος να τεθεί σε ισχύ μόνο μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού και την ανάθεση των αδειών.

Μια άλλη εντελώς παράλογη ρύθμιση είναι η απαίτηση του σχεδίου νόμου οι αδειοδοτημένοι operators να χρησιμοποιούν μόνο ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για τις σχετικές με διαδικτυακό παιχνίδι συναλλαγές τους.

Προφανώς πρόκειται για έναν περιορισμό που παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο, ιδίως την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων, αφού συνιστά διάκριση εις βάρος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ και χωρίς λόγο περιορίζει την πρόσβαση των παρόχων με ελληνική άδεια στα ιδρύματα αυτά.

Περαιτέρω, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια στο διαδίκτυο (διαδικτυακά παίγνια) είναι περιορισμένη και επιτρέπεται σε άτομα τουλάχιστον 21 ετών. Ωστόσο, οι μη διαδικτυακές δραστηριότητες τυχερών παιχνιδιών του ΟΠΑΠ επιτρέπονται σε άτομα που έχουν συμπληρώσει τα 18 έτη.

Το διαφορετικό προτεινόμενο όριο ηλικίας για τους παρόχους διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών (on-line) σε σχέση με τα μη διαδικτυακά παιχνίδια (off-line), είναι ένας ακόμη άδικος και αδικαιολόγητος περιορισμός της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, δεδομένου ότι ούτως ή άλλως οι on-line διαδικασίες επαλήθευσης της ηλικίας είναι πιο προηγμένες και ασφαλείς από ό,τι οι off-line.

Ακόμη μία ελληνική πρωτοτυπία απίθανης έμπνευσης. Το νομοσχέδιο απαιτεί να υπάρχει ξεχωριστός server, που θα καταγράφει τα δεδομένα που αφορούν τις συναλλαγές μεταξύ παικτών, operators και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, και ο server αυτός να βρίσκεται υποχρεωτικά στην Ελλάδα!

Μα, δεδομένων των διαθέσιμων τεχνολογικών μέσων, οι αρμόδιες αρχές μπορούν να έχουν ασφαλή πρόσβαση (secure access) στα δεδομένα αυτά μέσω διαδικτύου σ’ όποια χώρα κι αν βρίσκεται ο server. Κι έχουμε και ηλεκτρονική διακυβέρνηση υποτίθεται. Κι ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ.

Το νομοσχέδιο απαιτεί οι operators να έχουν καταστατική έδρα ή μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Μια τέτοια προσέγγιση, με βάση την εθνικότητα του παρόχου, συνιστά βέβαια αθέμιτη διάκριση και αποτελεί αδικαιολόγητο περιορισμό του ευρωπαϊκού κεκτημένου της Εσωτερικής Αγοράς και της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών.

Συμπερασματικά, ελπίζουμε η κυβέρνηση να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις για να μην καταδικαστούμε για άλλη μια φορά από την ΕΕ σε πρόστιμα και για να μην πάει χαμένη η ευκαιρία να ρυθμιστεί με ορθολογικό και συνεκτικό τρόπο μια αγορά που μπορεί να προσπορίσει οικονομικά οφέλη στο Ελληνικό Δημόσιο που τόσο τα έχει ανάγκη.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 03/08/2011

14 Ιουλίου 1789: Συνειρμοί

Σήμερα είναι 14 Ιουλίου. Σαν σήμερα το 1789 έπεσε η Βαστίλη. Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση νίκησε. Η επανάσταση που είναι η μητέρα της σύγχρονης δημοκρατίας, το μέγα ορόσημο του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού. Αυτά τα δυό πάνε μαζί. Βέβαια, οι περιστατικές αφορμές είναι για ασόβαρους ανθρώπους αλλά επειδή δεν θέλω να παίρνω τον εαυτό μου πολύ σοβαρά θα το αποτολμήσω.

Ποια είναι η ουσία της Γαλλικής Επανάστασης; Και μη μου πείτε “ελευθερία, ισότης, αδελφότης” γιατί θα κατεβάσουμε πολύ το επίπεδο της συζήτησης. Η ουσία της Γαλλικής Επανάστασης είναι ο Ορθός Λόγος. Η Γαλλική (όπως σαφέστατα και η Αμερικανική) Επανάσταση είναι μια ξεκάθαρα ορθολογική επανάσταση – και εξ αυτού του λόγου όλως φιλελεύθερη και όλως … μαρξιστική.

Καλά διαβάσατε. Ο ορθός λόγος και ο διαφωτισμός έκαναν δύο παιδιά: τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό (καλύτερα τον ιστορικό υλισμό – κείνο κει το “επιστημονικός σοσιαλισμός” δεν μπορώ ούτε να το ακούω). Τον φιλελευθερισμό τον ξεγέννησε ο Άνταμ Σμιθ στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα (κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν προσφέρει τις ανεκτίμητες υπηρεσίες τους μεταξύ άλλων ο Χομπς, ο Λοκ και ο Σπινόζα ενώ μετά τη γέννα παιδιατρικές φροντίδες παρείχαν οι Μιλ, Μοντεσκιέ, Μάντισον, κλπ.).

Ο μαρξισμός πάλι γεννήθηκε λιγάκι αργότερα (μέσα με τέλη του 19ου αιώνα) με τη βοήθεια του Καρλ Μαρξ και του Φρήντριχ Ένγκελς (εδώ “συνεργάτες” ήταν ο Όουεν, ο Φουριέ, ο Προυντόν και ο Σεν Σιμόν). Ενδεικτικό της αδελφικής σύνδεσης των δύο παιδιών είναι το εξής: στην ουσία τους και τα δύο είναι αριστοτέλεια και άρα εντελώς κριτικά απέναντι στον ιδεαλισμό (και άρα τον πλατωνισμό).

Βέβαια οι καιροί ήταν δύσκολοι και βιος δεν υπήρχε πολύ κι έτσι το πρωτότοκο τέκνο (ο φιλελευθερισμός) πήρε τις τύχες του κόσμου στα χέρια του ενώ το στερνοπαίδι (ο μαρξισμός) έμεινε αρχικά στο περιθώριο. Εδώ που τα λέμε, ήταν και λογικό: ο φιλελευθερισμός γεννήθηκε μαζί με την καπιταλιστική ανάπτυξη (την οποία ανατροφοδότησε σε μια διαλεκτική σχέση πολύ πολύ στρωτή και καλοστερεωμένη). Ενώ ο μαρξισμός δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς την ύπαρξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Για να το πούμε αλλιώς, ο φιλελευθερισμός είναι συνδημιουργός της καπιταλιστικής ανάπτυξης (μαζί με άλλους παράγοντες) ενώ η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι συνδημιουργός του μαρξισμού (μαζί με ακόμη περισσότερους παράγοντες). Εκεί που κάνει τη ρελάνς ο μαρξισμός είναι ότι αγκαλιάζει τη διαλεκτική, τη μέθοδο που αγάπαγε ο Χέγκελ και που πάει τη λογική του Αριστοτέλη δυο μίλια πιο μπροστά.

Η Γαλλική Επανάσταση, λοιπόν, μαζί με την Αμερικάνικη (που γιορτάσαμε πριν από 10 μέρες – οι φιλελεύθεροι επαναστατούν τα καλοκαίρια πράγμα που φαίνεται πολύ πιο πρακτικό από το να ξεσηκωθείς μες το καταχείμωνο ή μες τις βροχές του Οκτώβρη καλή ώρα), αυτές είναι οι δυό επαναστάσεις που φέρνουν στην πολιτική εξουσία το φιλελευθερισμό. Βέβαια στη Γαλλία δεν τον φέρνουν για πολύ: κάτι οι Ροβεσπιέροι, κάτι οι Τρομοκρατίες, κάτι ο Ναπολέων, πέταξε το πουλί. Στην Αμερική όμως πιάνει ρίζες βαθιές και δεν κουνιέται με τίποτα. Βλέπεις, παιδιά των Άγγλων οι πιονέροι άποικοι (εννούμε πολιτικά και πολιτιστικά παιδιά). Και οι Άγγλοι οτιδήποτε κι αν κάνουν, καλό ή κακό, το κάνουν πάντα πολύ μα πάρα πολύ σοβαρά. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα ο θατσερισμός.

Αλλά κι ο μαρξισμός προσπαθεί να πάρει την εξουσία: πάλι στη Γαλλία (και τι δεν χρωστάμε ως ανθρωπότητα σ΄αυτό τον μεγάλο λαό) με την Κομμούνα του 1871. Βέβαια, έχει μεσολαβήσει κι ο Μπακούνιν, οπότε πάει κατά διαόλου το πράγμα. “Δεν ήταν κι η ώρα του”, θα σας πουν οι κομματικοί μαρξιστές. Αυτά με το timing είναι ξέρετε πολύ επικίνδυνα. Κι άλλοι νόμιζαν ότι ήξεραν πότε είχαν ραντεβού με την ιστορία κι αυτή τους έστησε. Τέλος πάντων.

Η σημαντικότερη απόπειρα γίνεται το 1917 στη Ρωσία. Απέτυχε κι αυτή. Απέτυχε και το αδελφάκι της στην Κίνα του Μάο. Απέτυχαν και τα παιδιά τους και ανίψια τους σε Κούβα, Ανατολική Ευρώπη, κλπ. Για διάφορους σοσιαλφασισμούς και σοσιαλεθνικισμούς του Τρίτου Κόσμου δεν συζητάμε. Σημειώστε ότι οι εθνικοσοσιαλισμοί του Πρώτου Κόσμου τον 20ο αιώνα είναι τερατογενέσεις από το σμίξιμο λαϊκισμού, πατριωτισμού, καπιταλισμού και ουδεμία σχέση έχουν με τον Μαρξ. Γι’ αυτό και δίωξαν απηνώς τους μαρξιστές (μαζί με τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους Ρομά και πολλούς άλλους). Βέβαια όλους τους παραπάνω δίωξαν και τα κράτη του “υπαρκτού” (ναι, και τους μαρξιστές δίωξαν) αλλά αυτή είναι άλλης τάξης συζήτηση.

Πάντως, αν εφαρμόστηκε ποτέ ο μαρξισμός στη γη, εφαρμόστηκε για κανά δυο μήνες στο Παρίσι το 1871. Ούτε καν στη Ρωσία τα πρώτα χρόνια. Γιατί από το Λένιν ξεκινάει ο απαγαλακτισμός του μαρξισμού από τον μπαμπά – ορθό λόγο που ακόμα ταλαιπωρεί την αριστερά κι εμάς μαζί της. Θα μου πείτε ο φιλελευθερισμός, πότε εφαρμόστηκε; Εφαρμόζεται ακόμα αλλά όχι όπως τον φαντάστηκαν οι καημένοι οι φιλελεύθεροι.

Πάντως, αν πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι άδικος τα παράπονά σας θα πρέπει μάλλον να τα κάνετε στον Άνταμ Σμιθ κι όχι στον Μαρξ. Ο φιλελευθερισμός – μας είπαν – νίκησε. Με το Ρήγκαν, τη Θάτσερ και τη σχολή του Σικάγο ήρθε το τέλος της ιστορίας. Έτσι μας είπαν. Κι εμείς είπαμε: έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Αλλά αν είναι έτσι, αν δηλαδή όντως επικράτησε ο φιλελευθερισμός, τότε για οτιδήποτε δεν σας αρέσει στον κόσμο ξέρετε ποιον να κατηγορήσετε. Αν πάλι μας κορόιδεψαν, κι αυτό που έχουμε ζήσει δεν είναι φιλελευθερισμός, τότε ας ξεκαβαλήσουν λίγο το καλάμι τους μερικοί-μερικοί κι ας μη μιλούν για νίκες και για ιστορικά φινάλε.

Για να μην κοροϊδευόμαστε: οι αστοί (έτσι λέγονται οι κατ’ εξοχήν φορείς του φιλελευθερισμού στην οικονομία – γιατί στην κοινωνία είναι πολύ πιο συντηρητικοί), οι αστοί λοιπόν είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι και έπαιξαν πολύ σοβαρό ρόλο στην ιστορία. Αρκεί να δείτε την Ελλάδα, μια χώρα που δεν είχε ποτέ σοβαρούς αστούς και συνακόλουθα δεν είχε και σοβαρούς εργάτες. Αντί για φιλελευθερισμό και μαρξισμό εδώ είχαμε μια δεξιά με πατριδοκάπηλο χωροφυλακίστικο (και ως εκ τούτου ηλίθιο) μυαλό και μια αριστερά ανορθολογική, εξίσου πατριωτική και μονίμως κρατικίστικη. Αποτέλεσμα: πάει περίπατο το κοσμικό κράτος, πάει περίπατο η αστική δημοκρατία, πάει περίπατο η ανάπτυξη.

Έχω ξαναμιλήσει για τον κρατισμό και τα κακά του. Εμ δεν θα ήταν τόσο κακός ο κρατισμός αν ήταν σοβαρό το κράτος. Βέβαια καλός δεν θα ήταν γιατί είναι εξ ορισμού ανελεύθερος. Γι’ αυτό και ο μαρξισμός (και το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, η αναρχία – που δεν λέγεται “αναρχισμός” γιατί δεν είναι σύστημα αφού ο καθένας λέει ό,τι γουστάρει) θέλει πολύ και διακαώς να καταργήσει το κράτος. Όταν λοιπόν ακούτε κανέναν να σας λέει ότι όλα πρέπει να είναι κρατικά, να ξέρετε ότι δεν είναι μαρξιστής. Μάλλον είναι ηλίθιος.

Σήμερα, λοιπόν, είναι η ώρα να θυμηθούμε ότι ο μαρξισμός με τον φιλελευθερισμό είναι συγγενείς. Και βέβαια αδέλφια δεν μπορούν να είναι πια (μεσολάβησε πολύς χρόνος, πολύ αίμα και πολλές στρεβλώσεις), είναι όμως πρωτοξάδελφοι. Και εμπνέονται από το ίδιο ιδανικό: πώς να ζουν όσο περισσότεροι γίνεται όσο καλύτερα γίνεται. Επειδή σήμερα στην Ελλάδα ζουν όλο και περισσότεροι όλο και χειρότερα, κάτι κάνουμε λάθος. Το πρώτο βήμα για να διορθώσουμε το λάθος είναι να διαβάσουμε. Πολύ. Για να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Το δεύτερο είναι να δούμε το λάθος και το τρίτο να βρούμε τρόπο να το διορθώσουμε.

Δυο τελευταίες παρατηρήσεις: Πρώτον, όπως ο Χριστός δεν φταίει για τις Σταυροφορίες και την Ιερά Εξέταση (φταίνε οι εκκλησίες και ο Μεσαίωνας τους κυρίως), έτσι και ο φιλελευθερισμός δεν φταίει για την βαρβαρότητα και την εξαθλίωση που ζούμε (φταίει ο καπιταλισμός κυρίως που έχει κρίσεις) και βέβαια ο Μαρξ δεν φταίει για τα σταλινικά και λοιπά κολαστήρια-κράτη (φταίει το timing και φταίνε και τα τότε κομμουνιστικά κόμματα κυρίως). Δεύτερον, μην αδικείτε ούτε το φιλελευθερισμό ούτε το μαρξισμό. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν είναι φιλελεύθερης ιδεολογίας θεσμοί ούτε βέβαια οι κυβερνήσεις Βενεζουέλας, Αργεντινής και Ισημερινού έχουν μαρξιστική παιδεία και στοχοθεσία.

Απ’ την άλλη, μη συγχέετε άκριτα το φιλελευθερισμό με τη δεξιά και το μαρξισμό με την αριστερά (όπως τις εννοούμε στην πολιτική). Η ΝΔ και το ΛΑΟΣ δεν είναι φιλελεύθερα κόμματα επειδή είναι δεξιά όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν είναι μαρξιστικής ιδεολογίας κόμματα επειδή είναι αριστερά. Για να μην μπερδεύεστε και χάσετε τ’ αυγά και τα πασχάλια, ο μαρξισμός στην Ελλάδα ζει και αναπνέει κυρίως στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όπως ακριβώς ο φιλελευθερισμός ζει και υπάρχει βασικά εκτός των κεντροδεξιών και δεξιών κομμάτων ή στις παρυφές τους.

Η πράσινη λαίλαπα που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ εκφεύγει του πεδίου παρατήρησης της πολιτειολογίας ως φαινόμενο κατ’ εξοχήν συνδεδεμένο με την άκρατη πολιτικολογία και είναι κατά το πλείστον ένα ιδιάζων μόρφωμα που συνδυάζει λαϊκισμό, διαπλοκή, δηλιγιαννισμό, ραγιαδισμό και ανορθολογισμό (να μάθετε κι εσείς να μιλάτε με -ισμούς για να σας παίζουν οι μεγάλοι). Αυτά τα ολίγα εντελώς συνειρμικά.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 14/07/2011

Άσε μας κουκλίτσα μου!

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων καταγγέλλει (εδώ) την συμμετοχή του Bertrand Cantat στην παράσταση “Le Cycle des Femmes: trois histoires de Sophocle” ή ελληνιστί «Γυναίκες» (βασισμένη στις τραγωδίες του Σοφοκλή Αντιγόνη, Ηλέκτρα και Τραχίνιαι) που ανεβαίνει στο Ηρώδειο 9 και 10 Ιουλίου. Ο λόγος της καταγγελίας, όπως μπορείτε να διαβάσετε, είναι ότι το 2003 ο Cantat ξυλοκόπησε τη γυναίκα του Marie Trintignant (κόρη του λατρεμένου θρύλου του γαλλικού σινεμά Jean-Louis Trintignant), με αποτέλεσμα αυτή να εκπνεύσει λίγες ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο.

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι ο Cantat «καταδικάστηκε, εξέτισε την ποινή και νομίμως κυκλοφορεί ελεύθερος. Δεν κυκλοφορεί όμως απλώς ελεύθερος, όπως έχει κάθε δικαίωμα που δεν αμφισβητείται, αλλά επιζητεί και το χειροκρότημα του κοινού».

Ο λαϊκισμός και η αμετροέπεια σε όλο της το μεγαλείο. Σε λίγο θα μας πουν ότι ο Cantat θέλει να τον χειροκροτήσουμε επειδή … σκότωσε τη γυναίκα του!!! Πέραν αυτού, όμως, η ανακοίνωση αυτή είναι απαράδεκτο να εκδίδεται από επίσημο όργανο της πολιτείας. Δηλαδή, τι μας λένε η κ. Στρατηγάκη και η παρέα της; Ότι οι πρώην κατάδικοι δεν έχουν δικαίωμα κοινωνικής επανένταξης; Ότι όποιος τέλεσε έγκλημα και εξέτισε την ποινή πρέπει μετά να εξοστρακίζεται; Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα θα μου πείτε. Ναι, αλλά δεν μπορεί το επίσημο κράτος να την επικροτεί και να προτρέπει σε αυτήν την κατεύθυνση. Διαφορετικά ακυρώνει τον εαυτό του.

Σύμφωνα με την αρμόδια να κρίνει γαλλική δικαιοσύνη ο Cantat εξέτισε την ποινή του, τον χρόνο δηλαδή που κρίθηκε αναγκαίος ώστε να επιτευχθούν τρία πράγματα: (α) να συνετιστεί ο ίδιος, (β) να παραδειγματιστούν τα μέλη της κοινωνίας προς αποφυγή τέλεσης αδικημάτων, και (γ) να αποκατασταθεί η τρωθείσα κοινωνική ειρήνη, να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η επιθυμία των οικείων του θύματος για τιμωρία του δράστη.

Ο Cantat πλέον δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Τις ποινές τις επιβάλλει η δικαιοσύνη, όχι τα κρατικά όργανα εξ ιδίων. Και έρχονται τώρα να μας πουν ότι έπρεπε το Ελληνικό Φεστιβάλ να ακυρώσει μια παράσταση επειδή συμμετέχει σε αυτήν ένας πρώην κατάδικος. Έξω φασίστες!

Για να καταλάβετε δε το επίπεδο των διαφόρων κομματικών παιδιών που έχουν διοριστεί σε αυτές τις καίριες θέσεις, η κ. Στρατηγάκη μας ενημερώνει ότι σε αντίθεση με τους τόνους χαρτιού που δαπάνησαν αναλύοντας το θέμα φιλόλογοι, φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι η Αντιγόνη ήταν απλά … φεμινίστρια! Μάλιστα! Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων έψαξε και βρήκε το τέλειο επιχείρημα. Δεν μπορεί να τραγουδάει ο Cantat σε παράσταση με στοιχεία από την Αντιγόνη, διότι η Αντιγόνη λέει είναι «σύμβολο αντίστασης απέναντι στην ανδρική εξουσία». Τόσο μονολιθικά και μονοσήμαντα. Ο Σοφοκλής ήταν σουφραζέτα και ήθελε να καταγγείλει την εξουσία των ανδρών!

Την κάθε εξουσία καταγγέλλει η Αντιγόνη κ. Στρατηγάκη! Όχι την ανδρική! Την όποια εξουσία υπερβαίνει τον εαυτό της! Αλλά αν είχατε διαβάσει δυο-τρία βιβλία δε θα γράφατε τέτοιες κοτσάνες ολκής και μάλιστα με στόμφο αρχιερέα. Ντροπή σας να ξαναδικάζετε και να λιντσάρετε έναν άνθρωπο ex cathedra για ένα αδίκημα για το οποίο έχει δικαστεί και τιμωρηθεί. Λαϊκίζετε με την γνωστή ΠΑΣΟΚική ψευδο-ευαισθησία. Αίσχος!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 06/07/2011

Είστε σκέτο παρακράτος!

Διάβασα κι εγώ τη συγκλονιστική μαρτυρία του θεατρικού συγγραφέα Μάνου Λαμπράκη, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.

Δεν είναι πρωτάκουστο, αντιθέτως είναι από τα πάμπολλα «μεμονωμένα περιστατικά» παράνομης βίας, αυθαιρεσίας και αυταρχισμού της αστυνομίας. Επιβιώνουν τα … σταγονίδια άραγε; Όχι. Δεν είναι αυτό. Είναι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων αυτά. Είναι πολιτική απόφαση, και μάλιστα διαχρονική, η ατιμωρησία των αστυνομικών. Είναι διατεταγμένη σε υπηρεσία όταν τους αμολάνε σε δρόμους και πλατείες κι όποιον πάρει ο χάρος. Η ευθύνη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι κοινή (δεν συζητούμε για το βρωμερό ΛΑΟΣ που ζει αγκαλιά με το παρακράτος). Θυμίζω ότι όταν ανέλαβε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2010, στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή οι νεοδιορισθέντες υπουργοί έσπευσαν να δώσουν τα δείγματα. Είπαν ότι δεν αμφισβητούν κάποια καλά που έκαναν οι κυβερνήσεις Καραμανλή, όπως π.χ. … την ομάδα ΔΕΛΤΑ. Μάλιστα! Αυτό βρήκαν να επαινέσουν.

Για να γυρίσω στο περιστατικό με τον κ. Λαμπράκη: απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση, απειλή, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, παράβαση καθήκοντος, υπεξαίρεση εν υπηρεσία, κατάχρηση εξουσίας (μάλλον σε απόπειρα). Αυτή είναι η κωδικοποίηση της συμπεριφοράς των εντεταλμένων να υπηρετούν την κοινωνία και να διασφαλίζουν την ασφάλεια, την τάξη και την τήρηση του νόμου.

Ταυτόχρονα πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι η υποψία και μόνο των αστυνομικών ότι μπορεί ο σεξουαλικός προσανατολισμός του θύματός τους να είναι διαφορετικός από τον δικό τους, επιτείνει αυτές τις εξυβριστικές και προσβλητικές φράσεις και πράξεις. Τα κρατικά όργανα έχουν εγκολπωθεί και εμπεδώσει την ομοφοβία και το σεξισμό σε τέτοιο βαθμό που απορεί κανείς μήπως είναι κομμάτι της εκπαίδευσής τους!

Το συγκλονιστικότερο, όμως, κατ’ εμέ (και με κάθε σεβασμό ας μου το συγχωρήσει ο κ. Λαμπράκης) είναι η καταστροφή του βιβλίου ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη. Όχι γιατί είναι υπέρτερο έννομο αγαθό από την ψυχική υγεία, την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου. Αλλά γιατί δείχνει την λεπτή κόκκινη γραμμή που συνδέει τους Χίτες, τους Σουρλάδες, την συμμορία της καρφίτσας, τους ΕΣΑτζήδες και τα σημερινά καθάρματα. Πάντα το ελεεινό παρακράτος της ακροδεξιάς με το χωροφυλακίστικο μυαλό του, πάντα κυνηγούσε, πάντα φοβόταν τους πραγματικούς ποιητές.

Και πώς να μην σκίσει ο μπάτσος τον Σεφέρη όταν ο μέγας αυτός ποιητής του φωνάζει μέσα από το χαρτί και το μελάνι: «Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή» (Δήλωση του Γιώργου Σεφέρη κατά της Δικτατορίας – 28 Μαρτίου 1969).

Πρόσφατα ο κ. Στέφανος Μάνος έγραψε εδώ στο maga.gr: «Για κάθε μια κρατική υπηρεσία και για κάθε μια κρατική δαπάνη πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: Μπορούμε για τα επόμενα τρία χρόνια να ζήσουμε χωρίς αυτή την υπηρεσία ή χωρίς αυτή την δαπάνη; Αν η απάντηση είναι ναι πρέπει αμέσως να καταργήσουμε τη σχετική υπηρεσία ή τη δαπάνη».

Κύριε Μάνο, εγώ πιστεύω ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ΜΑΤ, χωρίς ομάδα ΔΕΛΤΑ, χωρίς ομάδα ΔΙΑΣ και με αποστρατικοποιημένη αστυνομία.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 01/07/2011

Μυστικά και ψέμματα

Μια κουβέντα που μου είπε η φίλη μου η Βίβιαν σήμερα με έκανε να σκεφτώ σοβαρά ότι πρέπει να λέμε αυτό που πιστεύουμε ακόμη κι αν έτσι ίσως στενοχωρήσουμε ανθρώπους που αγαπάμε πολύ. Έτσι, αποφάσισα να γράψω σήμερα κάποια πράγματα που ξέρω ότι δεν θα αρέσουν σε πολλούς αριστερούς φίλους μου. Υπάρχουν όμως κάποιες αλήθειες που η Αριστερά αρνείται να δει. Κι αυτό, η άρνηση δηλ. της πραγματικότητας, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της κριτικής σκέψης και, τελικά, του μαρξισμού.

Η κρίση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι παρά μόνο δευτερευόντως κρίση χρέους. Η κρίση πηγάζει από τα θεμέλια της παραγωγικής διαδικασίας: Η συγκλονιστική κάμψη των κερδών οφείλεται στο σχετικό κορεσμό της αγοράς των προϊόντων, στην επιβράδυνση έως και τη στασιμότητα του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας, στον γιγαντισμό του κράτους-επιχειρηματία (πρόκειται για τερατογένεση) και τον λαϊκισμό των κυβερνώντων. Αυτοί οι παράγοντες οδήγησαν στην προοδευτική αύξηση του κόστους και των τιμών. Εκεί όμως οδηγεί και η ανάπτυξη μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών μορφών στην οικονομία οι οποίες εμποδίζουν το πέρασμα κεφαλαίων από τον ένα κλάδο στον άλλο.

Ταυτόχρονα ορισμένα φορολογικά μέτρα του κράτους διαχρονικά τσακίζουν την οικονομία, ενώ ο προϋπολογισμός παίρνει όλο και περισσότερους πόρους από την οικονομία για να τους χρησιμοποιήσει το κράτος για δικούς του σκοπούς (όχι απαραίτητα πράγματι κοινωφελείς) αφαιρώντας τους έτσι από την κατανάλωση και τις ενδεχόμενες επενδύσεις. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι παραγωγικές επενδύσεις είναι αυτές που μπορούν να καταπολεμήσουν μακροπρόθεσμα τον πληθωρισμό, προκαλώντας την αύξηση της προσφοράς. Ούτε πρέπει να υποτιμούμε βέβαια το ρόλο της κρατικής πολιτικής στη δημιουργία του ισοζυγίου ανάμεσα στη ροή χρήματος και εισοδημάτων και στη ροή εμπορευμάτων και υπηρεσιών, που είναι η ουσία του πληθωρισμού και της αύξησης τιμών (τεράστιο έλλειμμα του πραγματικού προϋπολογισμού, ελλειμματική διαχείριση του δημόσιου τομέα κλπ.).

Έτσι ανάγεται σε κεντρικό πρόβλημα (όπως συμβαίνει σήμερα) το ζήτημα των δημόσιων οικονομικών (ελλείμματα, ισοζύγια κλπ.): Η σταθεροποίηση και μείωση του ελλείμματος δεν έγινε όταν έπρεπε με μέτρα ήπια και βραχυχρόνια, και γίνεται τώρα με ανάλγητα τριτοκοσμικά μέτρα που πέφτουν σαν τσεκούρια στα κεφάλια μας και μάλιστα κάτω από τις ισχυρές πιέσεις ξένων ξυλοκόπων.

Ο εξωτερικός δανεισμός και το έλλειμμα δεν είναι βέβαια ελληνικές ιδιομορφίες. Έτσι κινείται όλος ο πλανήτης. Εκείνα που μας “σκοτώνουν” είναι άλλα: Ο διαρθρωτικά πληθωριστικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας, όπου το κόστος τείνει να θεωρείται δεδομένο και η επίτευξη των κερδών και της χρηματοδότησης με την αύξηση των τιμών αυτονόητη. Και αυτό δεν άφορα μόνο τη μονοπωλιακή δομή ορισμένων κλάδων αλλά και την κατοχύρωση, με μη οικονομικά μέσα, προνομίων, αποκλειστικοτήτων, «κεκτημένων» δικαιωμάτων κλπ. σε μεγάλη κλίμακα στην ελληνική κοινωνία. Επίσης, ένα κράτος εκπληκτικά αδύναμο ως ανύπαρκτο σε ό,τι άφορα στις ρυθμιστικές και αναπτυξιακές του δραστηριότητες: τη ρύθμιση συγκοινωνίας, την περιφερειακή ανάπτυξη, την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, την τήρηση της τάξης, την καθαριότητα, τον έλεγχο τιμών και ανταγωνισμού, την πάταξη της διαφθοράς. Σε όλα αυτά το κράτος είναι εντελώς αναξιόπιστο και περίπου απόλυτα αφερέγγυο. Είναι όμως πληθωρικό, ανακατεύεται σε όλα, συντηρεί στρατιές υπαλλήλων και πορεύεται αναπαυτικά όχι στην παραγωγή έργου αλλά στην κατανάλωση των κονδυλίων. Με άλλες λέξεις, στην Ελλάδα παρατηρείται ένας περίεργος συνδυασμός που παντρεύει την αύξηση των μέσων με τη μείωση ποσότητας και την καταβαράθρωση της ποιότητας των αποτελεσμάτων.

Ίσως τώρα με την κρίση να ανοίγει μια νέα φάση. Σίγουρα πάντως υπάρχει εναλλακτική λύση στο αναποτελεσματικό Μνημόνιο και το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο. Η γραμμή του ΔΝΤ (πλήρης παραμερισμός του κράτους, ανεργία, οικονομική ύφεση) δεν οδηγεί πουθενά. Η αλλαγή πλεύσης έχει βέβαια ένα προαπαιτούμενο: να αποφασίσουμε ποιος και πώς θα πληρώσει τα σπασμένα. Να μην πληρώσει κανείς, δεν γίνεται. Ούτε μπορεί βέβαια να συνεχισθεί η σημερινή κατάσταση. Και σίγουρα η όποια εναλλακτική λύση προφανώς θα περιλαμβάνει ορισμένα μέτρα αυστηρά και αντιδημοτικά που να σταθεροποιούν την οικονομία και να ανοίγουν τις δυνατότητες νέων επιλογών. Η διαφορά θα βρίσκεται ακριβώς στο ποιος θα φέρει το βάρος.

Τελικά, για να αλλάξει πορεία η χώρα δεν αρκεί η αγανάκτηση. Χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή αξιών, αισθητικής, στόχων. Χρειάζεται ακόμη να αλλάξει και η Αριστερά (η Δεξιά με το χωροφυλακίστικο μυαλό της είναι beyond therapy). Η Αριστερά πρέπει να ξεμπερδεύει με τον αχαλίνωτο κρατισμό. Κοινωφελές δεν είναι το κρατικό. Ο Έλληνας πολίτης έχει φθάσει στα όρια ανοχής του απέναντι στην ανικανότητα και την παχυδερμία του δημόσιου βροντόσαυρου. Ας τον αφουγκραστούμε.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΣΤΙΣ 26/06/2011

Κίνησε ο Εβραίος για το JFK κι ήταν ημέρα Σάββατο!

Δεν είμαι αντισημίτης, ο τίτλος είναι αστείο! Και τώρα, μπορούμε να αρχίσουμε!

Το θέμα γνωστό: ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ κ. Dominique Strauss-Kahn (ή DSK) συνελήφθη στην Νέα Υόρκη μετά από καταγγελία 32χρονης καμαριέρας του ξενοδοχείου όπου διέμενε ότι απεπειράθη να την βιάσει.

Τα σχόλιά μου δεν αφορούν το περιστατικό καθ’ αυτό αλλά τη δημόσια συζήτηση για αυτό. Υπάρχουν δύο πιθανότητες. Είτε η καμαριέρα λέει την αλήθεια είτε όχι. Θα μας απαντήσει η αμερικανική δικαιοσύνη.

Αν η κοπέλα λέει αλήθεια, τότε μιλάμε για ένα θύμα βιασμού το οποίο κανείς δεν αντιμετώπισε με τον δέοντα σεβασμό.

Αν η κοπέλα λέει ψέματα, τότε μιλάμε για ένα θύμα συκοφαντικής δυσφήμησης και ψευδούς καταμήνυσης τον οποίο επίσης κανείς δεν σεβάστηκε αφού μάλλον για τον DSK δεν ισχύει το τεκμήριο αθωότητας.

Στην Γαλλία, που οι άνθρωποι είναι λίγο πιο σοβαροί, η συζήτηση αφορά τις πολιτικές επιπτώσεις του γεγονότος και την επιρροή του στο εσωτερικό των Γάλλων σοσιαλιστών αλλά και στην κούρσα για τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Στην Ελλάδα πάλι, η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Οι Έλληνες έχουν απωθημένο με το ΔΝΤ (και δικαιολογημένα) με αποτέλεσμα να μιλάει το θυμικό.

Άλλοι συγχαίρουν την καμαριέρα που είχε το θάρρος να καταγγείλει τον DSK και λένε «σκέψου πόσες ακόμη θα έχει κουτουπώσει». Οι ίδιοι που μας έλεγαν – και σωστά – ότι οι κατηγορούμενοι (πχ της 17Ν) είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

Άλλοι μιλούν για «. παράδοση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών» συνδέοντας ανιστόρητα και εντελώς ασόβαρα τον DSK με τον Mitterrand και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Άλλοι χαίρονται την πτώση των ισχυρών στο πνεύμα του sic transit gloria mundi – όπως η Φλώρα στους Δύο Ξένους που δήλωνε «βλέπω τη Λάμψη του Φώσκολου γιατί δείχνει να βασανίζονται οι πλούσιοι και πολύ το χαίρομαι» – ξεχνώντας ότι υπάρχει ένα τραγικό θύμα στην υπόθεση (είτε η κοπέλα είτε ο DSK).

Άλλοι σπεκουλάρουν με στόχο την ιδεολογική από-νομιμοποίηση του ΔΝΤ («βιαστής λαών και ανθρώπων») και πανηγυρίζουν, μη σκεπτόμενοι ότι η ηθική αγνότητα δεν έχει ειδικό βάρος στον καπιταλισμό και τις αγορές του. Εξάλλου, ο Clinton δεν είχε πρόβλημα να κάνει βομβαρδισμούς και μετά τη Μόνικα.

Υ.Γ. 1: Στην Νέα Υόρκη συνελήφθη ο DSK, όχι στην Αβάνα. Αμερικανοί μπάτσοι και δικαστές τον τραβολογάνε, όχι οι Τουπαμάρος. Ηρεμήστε σύντροφοι. Δεν είναι επανάσταση. Είναι ο καπιταλισμός που δουλεύει.

Υ.Γ. 2: Για να συνωμοσιολογήσω κι εγώ, να πώς τα σκοτεινά και παντοδύναμα κέντρα εξουσίας εμποδίζουν να εκλεγεί Εβραίος πρόεδρος στη Γαλλία. Και μετά λέτε ότι οι Εβραίοι κυβερνούν τον κόσμο!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΣΤΙΣ 16/05/2011

Ένα μήνα μετά

Το κατωτέρω κείμενο γράφτηκε στις 14 Απριλίου 2011 αμέσως μετά την ομιλία του Προέδρου Ομπάμα για το δημόσιο χρέος. Με την προ ημερών άτακτη υποχώρηση των Ρεπουμπλικανών, επαληθεύθηκε.

Στην χθεσινή του ομιλία για την αντιμετώπιση του αυξανόμενου δημόσιου χρέους των ΗΠΑ, που ουσιαστικά αποτελεί και την πρώτη του καθαρά προεκλογική εμφάνιση, ο Μπαράκ Ομπάμα προσπαθήσει να πείσει τους συμπολίτες του ότι η κυβέρνηση είναι εδώ για το καλό τους - κάτι όχι και τόσο αυτονόητο στους αντι-κρατιστές (αν και πατριώτες) Αμερικανούς. Ο Ομπάμα έκανε ίσως την καλύτερη ομιλία του τον τελευταίο καιρό υπερασπιζόμενος ένα προοδευτικό - φιλελεύθερο κυβερνητικό πρόγραμμα (φιλελεύθερο με την έννοια που έχει ο όρος στην Αμερική, ήτοι κοινωνικά ευαισθητοποιημένο και ριζοσπαστικό).

Ο Ομπάμα επέλεξε να υπερασπιστεί δημοσίως τις πιο "αριστερές" (κεντροαριστερές με δικούς μας όρους) πλευρές της πλατφόρμας των Δημοκρατικών. Υπερασπίστηκε το κράτος πρόνοιας και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για τις ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ανάγκη μείωσης του ελλείμματος κυρίως μέσω μείωσης των στρατιωτικών δαπανών και αύξησης της φορολογίας των ευκατάστατων στρωμάτων, αν και αναφέρθηκε και σε γενικότερες περικοπές (επιδομάτων, φοροαπαλλαγών, κλπ.).

Ταυτόχρονα σφυροκόπησε άγρια τους Ρεπουμπλικανούς, που για να είμαστε ειλικρινείς ξεπέρασαν τον εαυτό τους φέτος προτείνοντας ένα σχέδιο μείωσης του ελλείμματος που περιλάμβανε ... ένα τρισεκατομμύριο δολάρια φοροαπαλλαγές και φοροεκπτώσεις για εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχος (μερίσματα μετοχών, χρηματιστικές συναλλαγές κλπ).

Ο Ομπάμα ήταν ξεκάθαρα επιθετικός προς τους Ρεπουμπλικανούς (σε αντίθεση με το κλίμα συναίνεσης που υποτίθεται είχε δημιουργηθεί για να ξεπεραστεί το επαπειλούμενο government shutdown) και έδωσε το σύνθημα για μια έντονη προεκλογική κούρσα μέχρι το 2012. Ορισμένοι μάλιστα αναλυτές εκτιμούν ότι η ανάδειξη των μη δημοφιλών πλευρών του Ρεπουμπλικανικού προγράμματος σε πρώτο πλάνο από τον superstar Ομπάμα, αν έχει αντίκρισμα στις δημοσκοπήσεις, μπορεί ακόμη και να πιέσει Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές και αντιπροσώπους (ειδικά αμφιταλαντευόμενων εκλογικών περιφερειών) να μην στηρίξουν το σχέδιο προϋπολογισμού του κόμματός τους διευκολύνοντας έτσι τρομερά τον Πρόεδρο.

Μάλιστα, ο Ομπάμα φάνηκε αρκετά θαρραλέος ως προς το εξής: Θεωρητικά είναι αναγκαίο γι' αυτόν να βρει έναν τρόπο συμβιβασμού με τους Ρεπουμπλικανούς ώστε να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός. Εν τούτοις, στο λόγο του υπερασπίστηκε με πάθος τις προοδευτικές θέσεις των Δημοκρατικών για δύο θέματα που αποτελούν "κόκκινο πανί" (αλλιώς dealbreakers) για τους Ρεπουμπλικάνους. Το ένα θέμα είναι οι φόροι και το άλλο το Medicare (Δημόσιο Ταμείο Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης). Ο Ομπάμα υποσχέθηκε να στηρίξει την δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να μην επιτρέψει στους Ρεπουμπλικανούς να την παραδώσουν βορά στις ορέξεις των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Όσο για τους φόρους, χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του : "Οι Ρεπουμπλικανοί θέλουν να δώσουν σε ανθρώπους σαν εμένα 200.000 δολάρια φοροαπαλλαγές ζητώντας από 33 ηλικιωμένους να πληρώσουν 6.000 δολάρια ο καθένας παραπάνω για υγειονομική περίθαλψη. Αυτό είναι λάθος και δεν θα συμβεί όσο είμαι Πρόεδρος".

Ίσως ο Ομπάμα δυσχέρανε την επίτευξη συμφωνίας με τους Ρεπουμπλικανούς αλλά συσπείρωσε τρομερά το κόμμα του και "κέρδισε" πόντους στα πλειοψηφικά στρώματα που έτσι κι αλλιώς τον ανέδειξαν στην προεδρία. Τζογάρει και πόνταρε στο " η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση". Οψόμεθα..