Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Για το Debtocracy

Είδα κι εγώ το Debtocracy και δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό για μερικές παρατηρήσεις. Τα βασικά, βέβαια, σημεία της άποψης μου τα περιέγραψα και το Σάββατο 09/04/2011 στην εκπομπή retrospectiva του Βασίλη Σωτηρόπουλου στο Radiobubble σε μια πολύ ωραία συζήτηση με την Βίβιαν Ευθυμιοπούλου.

Δηλώνω εξ αρχής ότι με αρκετά σημεία - γνώμες/απόψεις που διατυπώνονται στο Debtocracy συμφωνώ. Επιμέρους απλουστεύσεις ή γενικεύσεις δεν με βρίσκουν σύμφωνο, ούτε βέβαια κάποιοι (ας μου επιτραπεί) "αριστεροί λαϊκισμοί" αλλά τελικά αυτά είναι επουσιώδη και δεν καθορίζουν την γενική εικόνα. Πάντως ο αναγωγισμός είναι ανιστόρητος και αντιδιαλεκτικός ως λογική, καταντάει δε αφελές να συσχετίζεις τα παλάτια του Σαντάμ με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Όσο λάθος επιλογή κι αν ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, προφανώς και δεν έγιναν στην Ελλάδα για να τονιστεί ή να διαφημιστεί η ισχύς της χώρας στους γείτονες και αντιπάλους (όπως λέγεται στο Debtocracy). Έγιναν για να υπηρετηθούν συμφέροντα και επιδιώξεις (προφανώς αλλότρια των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου) και βέβαια έγιναν για να χτιστεί και το μύθευμα της επίπλαστης ανάπτυξης - σαπουνόφουσκας. Παραπλεύρως υπηρέτησαν και το δόγμα της ισχυρής Ελλάδας, αλλά κι αυτό απευθυνόταν στο εσωτερικό της χώρας, προσπαθώντας να στρατεύσει τους Έλληνες στο εκσυγχρονιστικό όραμα και δεν είχε πρωτευόντως διεθνή απεύθυνση.

Επίσης είναι λίγο φτηνό να μιλάς για τα έξοδα των Ολυμπιακών Αγώνων και να δείχνεις την κ. Βίσση στην τελετή λήξης και τον κ. Βουλγαράκη να μιλά για το 1,2 δις του κόστους ασφαλείας. Αν θέλεις να μιλήσεις για έξοδα και Ολυμπιάδα (υπό την έννοια του value for money), το σωστό θα ήταν να δείξεις την Αττική Οδό, το μετρό, το αεροδρόμιο, το Ρίο-Αντίριο, το badminton κλπ. Εκεί ήταν τα πολλά λεφτά και όχι στο 1,2 δις της ασφάλειας ή στο κόστος της τελετής λήξης (σταγόνα στον ωκεανό).

Τέλος, το "δεν πληρώνω και δεν τρέχει τίποτα" του Ισημερινού με την πληθώρα πλουτοπαραγωγικών πηγών δεν μπορεί να γίνει copy paste στην ανύπαρκτη οικονομικά Ελλάδα.

Εν τούτοις, η γενική ιδέα περί απεχθούς χρέους και Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου είναι σωστή κατά την άποψή μου. Επίσης, είναι σωστές οι ενστάσεις για την νομιμοποίηση του μνημονίου. Το ορθό θα ήταν να πήγαινε σε εκλογές ο κ. Παπανδρέου με πρόγραμμα την μνημονιακή πολιτική και να βλέπαμε τι ψήφους θα έπαιρνε. Σε μια τέτοια περίπτωση είτε οι Έλληνες ψηφοφόροι θα επέλεγαν το μνημόνιο (ήτοι την αλλαγή κοινωνικού και οικονομικού υποδείγματος στην Ελλάδα για πρώτη φορά από συστάσεως νεο-ελληνικού κράτους) είτε θα επέλεγαν την χρεοκοπία και την στάση πληρωμών. Σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να ζήσουν με την επιλογή τους.

Ο "φιλελεύθερος εκσυγχρονισμός" (sic) της ελληνικής κοινωνίας, όταν γίνεται με το ζόρι, δεν είναι αποδεκτός αφού το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" είναι ανορθολογική και φασίζουσα νοοτροπία. Ούτε βέβαια μπορεί να γίνει αποδεκτό από εχέφρονα άνθρωπο το αποτέλεσμα της πολιτικής ΠΑΣΟΚ: Στο δίλημμα ή μνημόνιο ή χρεοκοπία, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να κάνει και τα δύο. Και μνημόνιο (με ότι αυτό συνεπάγεται) και χρεοκοπία (στάση πληρωμών προς τους ιδιώτες πιστωτές του το Δημόσιο έχει κάνει ήδη και τα χειρότερα οσονούπω).

Η βασική μου διαφωνία με το Debtocracy είναι ... αριστερή! Ως αριστερός πιστεύω βαθιά ότι έχω υποχρέωση (και βέβαια δικαίωμα) να προσπαθώ να πείσω τους υπόλοιπους ανθρώπους για τα λάθη και τις αδυναμίες του κρατούντος συστήματος και να τους ενεργοποιήσω στην κατεύθυνση της αλλαγής, είτε ανατρεπτικής είτε μεταρρυθμιστικής (ανάλογα με το τι αριστερός είσαι). Ε λοιπόν, το Debtocracy αποτυγχάνει παταγωδώς σε αυτό το σημείο. Δεν είναι σε θέση να πείσει κανέναν που να μην είναι ήδη πεισμένος. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε μιλάει μόνο στους αριστερούς, είναι φτιαγμένο για να μας αρέσει και να το χαιρόμαστε μεταξύ μας. Αυτό είναι και το χαμένο του στοίχημα.

Υ.Γ. Η κριτική στο Debtocracy με το επιχείρημα ότι δεν δείχνει και την "άλλη" άποψη είναι αστεία: Εδώ και ένα χρόνο ΟΛΑ τα τηλεοπτικά μέσα προμοτάρουν μνημόνιο και δεν είδα σε καμία εκπομπή των ΦΑΚΕΛΩΝ ή της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ή στο δελτίο του MEGA και του ΣΚΑΙ να φιγουράρει η αντίθετη άποψη. Παντού παρουσιάζεται ως μονόδρομος το μνημόνιο με τους δημοσιογράφους να είναι βασιλικώτεροι του βασιλέως στην υπεράσπιση των κυβερνητικών επιλογών. Ένας δημοσιογράφος βρέθηκε να κάνει μια εκπομπή με αριστερούς (εν τη ευρεία εννοία) συμμετέχοντες και θα τον εγκαλέσουμε γιατί δεν ρώτησε και τον κ. Μανδραβέλη ή τον κ. Μάνο? Μην τρελλαθούμε τώρα!

6 σχόλια:

  1. Το ότι οι άλλοι δεν παραθέτουν την αντίθετη άποψη δεν καταργεί τον σχετικό δεοντολογικό κανόνα. Από την παρατυπία δεν παράγεται δίκαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί να μην καταργεί τον δεοντολογικό κανόνα αλλά η πραγματική κατάσταση στα media προφανώς και κάνει αστείους όσους κριτικάρουν το debtocracy γιαυτό. Είναι σα να πάρει συνέντευξη ο Θεοδωράκης από το Ουράνιο Τόξο και να τον κατηγορήσουμε γιατί δεν πήρε και τη γνώμη του Ζουράρι και του Άνθιμου. Τη χορτάσαμε. Φτάνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η αντίθετη ανάλυση δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται πάντα με την υστερική εκφορά της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντως όποια και να είναι η αντίθετη ανάλυση, δεν μπορείς να κατηγορήσεις το debtocracy για ... προσπάθεια φίμωσης! Ξέρουμε όλοι τα επιχειρήματα υπέρ του μνημονίου. Μας τα λένε κάθε μέρα η Τρέμη, ο Πρετεντέρης, ο Πάσχος και ο Πορτοσάλτε. Ας ακούσουμε και τα κατά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και τα κατά μας τα λένε άλλοι τόσοι. Εάν για την εφαρμογή ενός δεοντολογικού κανόνα έχει διακριτική ευχέρεια ο δημοσιογράφος να αξιολογεί κάθε φορά πόσο ηχηρά έχει διατυπωθεί η αντίθετη άποψη, τελειώσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ακόμη και δεχτώ την σχολαστική εμμονή με την δεοντολογία, και πάλι καταντούν γελοίοι όσοι την επικαλούνται ενώ δεν έχουν ψελλίσει ούτε λέξη για τον συνεχή βιασμό της δεοντολογίας από τα Μέσα Ενημέρωσης (δεν συμπεριλαμβάνεσαι). Σε κάθε περίπτωση, εάν είχα πελάτη τον Χατζηστεφάνου στο πειθαρχικό, πιστεύω ότι θα τον αθώωνα με το σκεπτικό ότι στην ad hoc περίπτωση (και όχι γενικά σε κάθε περίπτωση - δεν κάνω αναγωγές) η αντίθετη άποψη ήταν επαρκώς γνωστή στην ελληνική κοινωνία ενώ η προβαλλόμενη στο ντοκυμαντέρ ήταν μονίμως και παγίως λογοκρινόμενη και συκοφαντούμενη από τους δήθεν "δημοσιογράφους" των ΜΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή