Ένα μήνα μετά

Το κατωτέρω κείμενο γράφτηκε στις 14 Απριλίου 2011 αμέσως μετά την ομιλία του Προέδρου Ομπάμα για το δημόσιο χρέος. Με την προ ημερών άτακτη υποχώρηση των Ρεπουμπλικανών, επαληθεύθηκε.

Στην χθεσινή του ομιλία για την αντιμετώπιση του αυξανόμενου δημόσιου χρέους των ΗΠΑ, που ουσιαστικά αποτελεί και την πρώτη του καθαρά προεκλογική εμφάνιση, ο Μπαράκ Ομπάμα προσπαθήσει να πείσει τους συμπολίτες του ότι η κυβέρνηση είναι εδώ για το καλό τους - κάτι όχι και τόσο αυτονόητο στους αντι-κρατιστές (αν και πατριώτες) Αμερικανούς. Ο Ομπάμα έκανε ίσως την καλύτερη ομιλία του τον τελευταίο καιρό υπερασπιζόμενος ένα προοδευτικό - φιλελεύθερο κυβερνητικό πρόγραμμα (φιλελεύθερο με την έννοια που έχει ο όρος στην Αμερική, ήτοι κοινωνικά ευαισθητοποιημένο και ριζοσπαστικό).

Ο Ομπάμα επέλεξε να υπερασπιστεί δημοσίως τις πιο "αριστερές" (κεντροαριστερές με δικούς μας όρους) πλευρές της πλατφόρμας των Δημοκρατικών. Υπερασπίστηκε το κράτος πρόνοιας και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για τις ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ανάγκη μείωσης του ελλείμματος κυρίως μέσω μείωσης των στρατιωτικών δαπανών και αύξησης της φορολογίας των ευκατάστατων στρωμάτων, αν και αναφέρθηκε και σε γενικότερες περικοπές (επιδομάτων, φοροαπαλλαγών, κλπ.).

Ταυτόχρονα σφυροκόπησε άγρια τους Ρεπουμπλικανούς, που για να είμαστε ειλικρινείς ξεπέρασαν τον εαυτό τους φέτος προτείνοντας ένα σχέδιο μείωσης του ελλείμματος που περιλάμβανε ... ένα τρισεκατομμύριο δολάρια φοροαπαλλαγές και φοροεκπτώσεις για εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχος (μερίσματα μετοχών, χρηματιστικές συναλλαγές κλπ).

Ο Ομπάμα ήταν ξεκάθαρα επιθετικός προς τους Ρεπουμπλικανούς (σε αντίθεση με το κλίμα συναίνεσης που υποτίθεται είχε δημιουργηθεί για να ξεπεραστεί το επαπειλούμενο government shutdown) και έδωσε το σύνθημα για μια έντονη προεκλογική κούρσα μέχρι το 2012. Ορισμένοι μάλιστα αναλυτές εκτιμούν ότι η ανάδειξη των μη δημοφιλών πλευρών του Ρεπουμπλικανικού προγράμματος σε πρώτο πλάνο από τον superstar Ομπάμα, αν έχει αντίκρισμα στις δημοσκοπήσεις, μπορεί ακόμη και να πιέσει Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές και αντιπροσώπους (ειδικά αμφιταλαντευόμενων εκλογικών περιφερειών) να μην στηρίξουν το σχέδιο προϋπολογισμού του κόμματός τους διευκολύνοντας έτσι τρομερά τον Πρόεδρο.

Μάλιστα, ο Ομπάμα φάνηκε αρκετά θαρραλέος ως προς το εξής: Θεωρητικά είναι αναγκαίο γι' αυτόν να βρει έναν τρόπο συμβιβασμού με τους Ρεπουμπλικανούς ώστε να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός. Εν τούτοις, στο λόγο του υπερασπίστηκε με πάθος τις προοδευτικές θέσεις των Δημοκρατικών για δύο θέματα που αποτελούν "κόκκινο πανί" (αλλιώς dealbreakers) για τους Ρεπουμπλικάνους. Το ένα θέμα είναι οι φόροι και το άλλο το Medicare (Δημόσιο Ταμείο Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης). Ο Ομπάμα υποσχέθηκε να στηρίξει την δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να μην επιτρέψει στους Ρεπουμπλικανούς να την παραδώσουν βορά στις ορέξεις των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Όσο για τους φόρους, χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του : "Οι Ρεπουμπλικανοί θέλουν να δώσουν σε ανθρώπους σαν εμένα 200.000 δολάρια φοροαπαλλαγές ζητώντας από 33 ηλικιωμένους να πληρώσουν 6.000 δολάρια ο καθένας παραπάνω για υγειονομική περίθαλψη. Αυτό είναι λάθος και δεν θα συμβεί όσο είμαι Πρόεδρος".

Ίσως ο Ομπάμα δυσχέρανε την επίτευξη συμφωνίας με τους Ρεπουμπλικανούς αλλά συσπείρωσε τρομερά το κόμμα του και "κέρδισε" πόντους στα πλειοψηφικά στρώματα που έτσι κι αλλιώς τον ανέδειξαν στην προεδρία. Τζογάρει και πόνταρε στο " η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση". Οψόμεθα..

Ποιο είναι το πρόβλημά σου?

Πολύ καιρό σκέφτομαι το εξής: κάθε ζήτημα έχει έναν πυρήνα, μία «καρδιά». Είναι αυτό που λέμε «η ρίζα του προβλήματος». Τείνουμε μονίμως να ασχολούμαστε με πλευρές ή εκφάνσεις των ζητημάτων κι όχι με τον πυρήνα τους.

Απαντήσεις για όλα δεν έχω (ούτε υπάρχουν νομίζω – αν υπήρχαν δεν θα’ χε πλάκα η ζωή). Προσπαθώ όμως να εντοπίσω τα προβλήματα. Γιατί αν δεν συμφωνήσουμε ποιο είναι το πρόβλημα, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Ενδεικτικά και μη περιοριστικά:

Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν έχει ούτε σοβαρούς αστούς ούτε σοβαρούς εργάτες.

Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν πιστεύει την πολιτική που καλείται να εφαρμόσει – βασικά δεν πιστεύει σε καμία πολιτική, γιατί δεν είναι ιδεών ή ταξικό αλλά κόμμα πολλών ατομικών συμφερόντων.

Το πρόβλημα της ΝΔ είναι ότι ο κ. Σαμαράς μοιάζει μπακάλης που του ανατέθηκε η διοίκηση της General Motors – και αποφάσισε να κάνει την General Motors μπακάλικο (με εκπρόσωπο Τύπου τον δίδυμο αδερφό του Γιώργου Ταμπάκη).

Το πρόβλημα του ΛΑΟΣ είναι ότι δεν μπορείς να πείσεις για σοβαρό κόμμα με team τον Άδωνι, τον Αλέκο Χρυσανθακόπουλο και τον Βαΐτση Αποστολάτο.

Το πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ότι πατάει γκάζι ξεχνώντας το μοχλό στην όπισθεν.

Το πρόβλημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θέλει να υποδύεται στο σήμερα το ΠΑΣΟΚ του 1974, χωρίς να υπάρχει στην Ελλάδα η αντίστοιχη γενιά για να ακολουθήσει.

Το πρόβλημα της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ότι η σοβαρότητα δεν αρκεί.

Το πρόβλημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι ότι σε καιρούς διάλυσης η «ανανέωση» καταντά ένα προϊόν χωρίς προστιθέμενη αξία – υπάρχει υπερπροσφορά και μικρή ζήτηση.

Το πρόβλημα των φιλελεύθερων είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Margaret Thatcher – μόνο κάτι ανθυπο-John Major.

Το πρόβλημα των αριστεριστών είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει επαναστατικό υποκείμενο – μόνο χιλιαστές της επανάστασης που (μάλλον) θα έρθει από μόνη της.

Το πρόβλημα των αγράμματων και ημι-εγγράμματων είναι ότι ο μεγάλος αριθμός τους δεν τους σώζει από τη γελοιότητα.

Το πρόβλημα των μεταναστών είναι ότι ως κοινωνία τους αντιμετωπίζουμε όπως αντιμετώπιζαν συλλογικά οι Γερμανοί τους Εβραίους το 1936: μπορεί να μην ήταν όλοι οι Γερμανοί ναζί αλλά κανείς δεν ήθελε τον Εβραίο σπίτι του.

Το πρόβλημα των δημοσιογράφων είναι ότι έχουν ανάγκη να βγάλουν μεροκάματο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Το πρόβλημα των αντι-μνημονιακών είναι ότι δεν θέλουν να προτείνουν ένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο (λέω «δεν θέλουν» γιατί αν δεν μπορούν είναι απλά ανίκανοι γκρινιάρηδες).

Το πρόβλημα των φιλο-μνημονιακών είναι ότι ξέρουν πως αν ο Παπανδρέου έκανε το μνημόνιο πρόγραμμα και πήγαινε σε εκλογές, θα τις έχανε.

Το πρόβλημα των Ολυμπιακών είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Το πρόβλημα των Παναθηναϊκών είναι το ποδόσφαιρο.

Το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι ο εξωτερικός δανεισμός – hang on brothers! We’ve been there time and time again!

Το πρόβλημα της Κίνας είναι ότι κάποια στιγμή οι πολίτες της μπορεί να καταλάβουν τον Μαρξ.

Το πρόβλημα του πλανήτη είναι ότι ψαρώσαμε συλλογικά στο ψευδεπίγραφο δίλημμα ελευθερία ή ισότητα.

Το δικό μου το πρόβλημα είναι ότι ζω σε μια χώρα γεμάτη αγένεια, χυδαιότητα, λαϊκισμό, συντηρητισμό και έλλειψη κουλτούρας.

Αλλά το δικό μου πρόβλημα λύνεται εύκολα. Με τα υπόλοιπα τι γίνεται?

ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr

Περί ανέμων και υδάτων

Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα στο Βερολίνο (να πάτε στο Prater Garten της Kastanienallee, στο μπαρ Die Tagung, στο Provencal στις όχθες του Spree και στο λόφο του Kreuzberg με τον καταρράκτη και τις όμορφες osteria), επέστρεψα και βρέθηκα αντιμέτωπος με τόσα πολλά και ετερόκλητα πράγματα, που κόντεψα να πάθω tilt. Έχουμε και λέμε (εντελώς επιγραμματικά):

1. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έβρισε στη Βουλή τον βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Κοραντή. Η εξύβριση είναι αποδοκιμαστέα, είναι άλλωστε και ποινικό αδίκημα. Εάν όμως ο κ. Μεϊμαράκης είναι πράγματι αθώος και νιώθει ότι προσπαθούν να τον εμπλέξουν σε παρανομίες, τότε νομίζω ότι η δικαιολογημένη αγανάκτησή του είναι λόγος άρσης του αξιοποίνου (όπως λέμε στα νομικά). Με άλλα λόγια, το εάν είναι δικαιολογημένος ή όχι ο κ. Μεϊμαράκης εξαρτάται από τα πραγματικά περιστατικά. Το να λέει κάποιος γενικά και αόριστα “οι πολιτικοί δεν πρέπει να βρίζουν” είναι εντελώς σεμνοτυφικό και υποκριτικό.

2. Πέθανε ο Θανάσης Βέγγος, όπως και ο Λάκης Σάντας. Χωρίς λόγια.

3. Είδα κι εγώ αποσπάσματα από το γάμο του πρίγκηπα William. Μια χαρά είναι το παραμύθι και οι γκρινιάρηδες να κλείσουν την τηλεόραση. Η βασιλεία στην Αγγλία είναι αποτέλεσμα ιστορικών και κοινωνικών διεργασιών και όσοι την αντιμετωπίζουν σαν δήθεν “απομεινάρι” είναι ανιστόρητοι που προσπαθούν να εξηγήσουν την αγγλική κοινωνία με τα υλικά της ελληνικής πραγματικότητας.

4. Είναι εντελώς εκπληκτικό το μέγεθος της γελοιότητας του ΚΚΕ. Αφού κατήγγειλε τον βασιλικό γάμο (sic), μετά κατήγγειλε και το twitter. Μπρεζνιεφικά απολιθώματα το ίδιο βαλσαμωμένα όσο κι ο Λένιν. Παρεμπιπτόντως είναι για κλάματα και όσοι κράζουν την Αλέκα που έχει iphone. Φτηνοί λαϊκισμοί όσων παίζουν τις κυρά-Κατίνες του διαδικτύου.

5. Πολύ καλά κάνουν οι πρώην βουλευτές και ζητούν αναδρομικά, εάν τα δικαιούνται με βάση το νόμο. Υπάρχουν χιλιάδες μισθωτοί του δημοσίου που κάνουν αγωγές και παίρνουν αναδρομικά με δικαστικές αποφάσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι πρώην βουλευτές πρέπει να τα χαρίσουν στο Δημόσιο. Δηλαδή όποιος έκανε ένα φεγγάρι βουλευτής χάνει το δικαίωμα για δικαστική προστασία? Τι αλτσαντιριώτικες βλακείες είναι αυτά?

6. Το περιοδικό Der Spiegel αποκάλυψε μια μυστική συνάντηση Ευρωπαίων αξιωματούχων στο Λουξεμβούργο όπου υποτίθεται συζητήθηκε το ενδεχόμενο να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Η κυβέρνηση το διέψευσε (όχι την συνάντηση, το ενδεχόμενο εξόδου). Οι διαψεύσεις της κυβέρνησης έχουν τραυματισμένη αξιοπιστία λόγω κακού παρελθόντος. Πρέπει να γίνονται όμως κατά συνθήκη δεκτές. Το παιχνίδι με τα δημοσιεύματα και τα spreads είναι πολύ βρώμικο και κάποιοι βγάζουν λεφτά στην πλάτη μας. Η αντιπολίτευση είναι εντελώς ασόβαρη (αυτός ο εκπρόσωπος της ΝΔ είναι τελείως βαβουροπατάτα). Ο e-lawyer έχει δίκιο: Να τους κυνηγήσουμε!

Αυτά προς το παρόν. Α, και το βασικότερο: Πήγα στην Κάρμεν της ΕΛΣ και ελάφρυνε η ψυχή μου. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!