Είστε σκέτο παρακράτος!

Διάβασα κι εγώ τη συγκλονιστική μαρτυρία του θεατρικού συγγραφέα Μάνου Λαμπράκη, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.

Δεν είναι πρωτάκουστο, αντιθέτως είναι από τα πάμπολλα «μεμονωμένα περιστατικά» παράνομης βίας, αυθαιρεσίας και αυταρχισμού της αστυνομίας. Επιβιώνουν τα … σταγονίδια άραγε; Όχι. Δεν είναι αυτό. Είναι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων αυτά. Είναι πολιτική απόφαση, και μάλιστα διαχρονική, η ατιμωρησία των αστυνομικών. Είναι διατεταγμένη σε υπηρεσία όταν τους αμολάνε σε δρόμους και πλατείες κι όποιον πάρει ο χάρος. Η ευθύνη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι κοινή (δεν συζητούμε για το βρωμερό ΛΑΟΣ που ζει αγκαλιά με το παρακράτος). Θυμίζω ότι όταν ανέλαβε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2010, στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή οι νεοδιορισθέντες υπουργοί έσπευσαν να δώσουν τα δείγματα. Είπαν ότι δεν αμφισβητούν κάποια καλά που έκαναν οι κυβερνήσεις Καραμανλή, όπως π.χ. … την ομάδα ΔΕΛΤΑ. Μάλιστα! Αυτό βρήκαν να επαινέσουν.

Για να γυρίσω στο περιστατικό με τον κ. Λαμπράκη: απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση, απειλή, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, παράβαση καθήκοντος, υπεξαίρεση εν υπηρεσία, κατάχρηση εξουσίας (μάλλον σε απόπειρα). Αυτή είναι η κωδικοποίηση της συμπεριφοράς των εντεταλμένων να υπηρετούν την κοινωνία και να διασφαλίζουν την ασφάλεια, την τάξη και την τήρηση του νόμου.

Ταυτόχρονα πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι η υποψία και μόνο των αστυνομικών ότι μπορεί ο σεξουαλικός προσανατολισμός του θύματός τους να είναι διαφορετικός από τον δικό τους, επιτείνει αυτές τις εξυβριστικές και προσβλητικές φράσεις και πράξεις. Τα κρατικά όργανα έχουν εγκολπωθεί και εμπεδώσει την ομοφοβία και το σεξισμό σε τέτοιο βαθμό που απορεί κανείς μήπως είναι κομμάτι της εκπαίδευσής τους!

Το συγκλονιστικότερο, όμως, κατ’ εμέ (και με κάθε σεβασμό ας μου το συγχωρήσει ο κ. Λαμπράκης) είναι η καταστροφή του βιβλίου ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη. Όχι γιατί είναι υπέρτερο έννομο αγαθό από την ψυχική υγεία, την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου. Αλλά γιατί δείχνει την λεπτή κόκκινη γραμμή που συνδέει τους Χίτες, τους Σουρλάδες, την συμμορία της καρφίτσας, τους ΕΣΑτζήδες και τα σημερινά καθάρματα. Πάντα το ελεεινό παρακράτος της ακροδεξιάς με το χωροφυλακίστικο μυαλό του, πάντα κυνηγούσε, πάντα φοβόταν τους πραγματικούς ποιητές.

Και πώς να μην σκίσει ο μπάτσος τον Σεφέρη όταν ο μέγας αυτός ποιητής του φωνάζει μέσα από το χαρτί και το μελάνι: «Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή» (Δήλωση του Γιώργου Σεφέρη κατά της Δικτατορίας – 28 Μαρτίου 1969).

Πρόσφατα ο κ. Στέφανος Μάνος έγραψε εδώ στο maga.gr: «Για κάθε μια κρατική υπηρεσία και για κάθε μια κρατική δαπάνη πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: Μπορούμε για τα επόμενα τρία χρόνια να ζήσουμε χωρίς αυτή την υπηρεσία ή χωρίς αυτή την δαπάνη; Αν η απάντηση είναι ναι πρέπει αμέσως να καταργήσουμε τη σχετική υπηρεσία ή τη δαπάνη».

Κύριε Μάνο, εγώ πιστεύω ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ΜΑΤ, χωρίς ομάδα ΔΕΛΤΑ, χωρίς ομάδα ΔΙΑΣ και με αποστρατικοποιημένη αστυνομία.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 01/07/2011

Μυστικά και ψέμματα

Μια κουβέντα που μου είπε η φίλη μου η Βίβιαν σήμερα με έκανε να σκεφτώ σοβαρά ότι πρέπει να λέμε αυτό που πιστεύουμε ακόμη κι αν έτσι ίσως στενοχωρήσουμε ανθρώπους που αγαπάμε πολύ. Έτσι, αποφάσισα να γράψω σήμερα κάποια πράγματα που ξέρω ότι δεν θα αρέσουν σε πολλούς αριστερούς φίλους μου. Υπάρχουν όμως κάποιες αλήθειες που η Αριστερά αρνείται να δει. Κι αυτό, η άρνηση δηλ. της πραγματικότητας, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της κριτικής σκέψης και, τελικά, του μαρξισμού.

Η κρίση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι παρά μόνο δευτερευόντως κρίση χρέους. Η κρίση πηγάζει από τα θεμέλια της παραγωγικής διαδικασίας: Η συγκλονιστική κάμψη των κερδών οφείλεται στο σχετικό κορεσμό της αγοράς των προϊόντων, στην επιβράδυνση έως και τη στασιμότητα του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας, στον γιγαντισμό του κράτους-επιχειρηματία (πρόκειται για τερατογένεση) και τον λαϊκισμό των κυβερνώντων. Αυτοί οι παράγοντες οδήγησαν στην προοδευτική αύξηση του κόστους και των τιμών. Εκεί όμως οδηγεί και η ανάπτυξη μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών μορφών στην οικονομία οι οποίες εμποδίζουν το πέρασμα κεφαλαίων από τον ένα κλάδο στον άλλο.

Ταυτόχρονα ορισμένα φορολογικά μέτρα του κράτους διαχρονικά τσακίζουν την οικονομία, ενώ ο προϋπολογισμός παίρνει όλο και περισσότερους πόρους από την οικονομία για να τους χρησιμοποιήσει το κράτος για δικούς του σκοπούς (όχι απαραίτητα πράγματι κοινωφελείς) αφαιρώντας τους έτσι από την κατανάλωση και τις ενδεχόμενες επενδύσεις. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι παραγωγικές επενδύσεις είναι αυτές που μπορούν να καταπολεμήσουν μακροπρόθεσμα τον πληθωρισμό, προκαλώντας την αύξηση της προσφοράς. Ούτε πρέπει να υποτιμούμε βέβαια το ρόλο της κρατικής πολιτικής στη δημιουργία του ισοζυγίου ανάμεσα στη ροή χρήματος και εισοδημάτων και στη ροή εμπορευμάτων και υπηρεσιών, που είναι η ουσία του πληθωρισμού και της αύξησης τιμών (τεράστιο έλλειμμα του πραγματικού προϋπολογισμού, ελλειμματική διαχείριση του δημόσιου τομέα κλπ.).

Έτσι ανάγεται σε κεντρικό πρόβλημα (όπως συμβαίνει σήμερα) το ζήτημα των δημόσιων οικονομικών (ελλείμματα, ισοζύγια κλπ.): Η σταθεροποίηση και μείωση του ελλείμματος δεν έγινε όταν έπρεπε με μέτρα ήπια και βραχυχρόνια, και γίνεται τώρα με ανάλγητα τριτοκοσμικά μέτρα που πέφτουν σαν τσεκούρια στα κεφάλια μας και μάλιστα κάτω από τις ισχυρές πιέσεις ξένων ξυλοκόπων.

Ο εξωτερικός δανεισμός και το έλλειμμα δεν είναι βέβαια ελληνικές ιδιομορφίες. Έτσι κινείται όλος ο πλανήτης. Εκείνα που μας “σκοτώνουν” είναι άλλα: Ο διαρθρωτικά πληθωριστικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας, όπου το κόστος τείνει να θεωρείται δεδομένο και η επίτευξη των κερδών και της χρηματοδότησης με την αύξηση των τιμών αυτονόητη. Και αυτό δεν άφορα μόνο τη μονοπωλιακή δομή ορισμένων κλάδων αλλά και την κατοχύρωση, με μη οικονομικά μέσα, προνομίων, αποκλειστικοτήτων, «κεκτημένων» δικαιωμάτων κλπ. σε μεγάλη κλίμακα στην ελληνική κοινωνία. Επίσης, ένα κράτος εκπληκτικά αδύναμο ως ανύπαρκτο σε ό,τι άφορα στις ρυθμιστικές και αναπτυξιακές του δραστηριότητες: τη ρύθμιση συγκοινωνίας, την περιφερειακή ανάπτυξη, την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, την τήρηση της τάξης, την καθαριότητα, τον έλεγχο τιμών και ανταγωνισμού, την πάταξη της διαφθοράς. Σε όλα αυτά το κράτος είναι εντελώς αναξιόπιστο και περίπου απόλυτα αφερέγγυο. Είναι όμως πληθωρικό, ανακατεύεται σε όλα, συντηρεί στρατιές υπαλλήλων και πορεύεται αναπαυτικά όχι στην παραγωγή έργου αλλά στην κατανάλωση των κονδυλίων. Με άλλες λέξεις, στην Ελλάδα παρατηρείται ένας περίεργος συνδυασμός που παντρεύει την αύξηση των μέσων με τη μείωση ποσότητας και την καταβαράθρωση της ποιότητας των αποτελεσμάτων.

Ίσως τώρα με την κρίση να ανοίγει μια νέα φάση. Σίγουρα πάντως υπάρχει εναλλακτική λύση στο αναποτελεσματικό Μνημόνιο και το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο. Η γραμμή του ΔΝΤ (πλήρης παραμερισμός του κράτους, ανεργία, οικονομική ύφεση) δεν οδηγεί πουθενά. Η αλλαγή πλεύσης έχει βέβαια ένα προαπαιτούμενο: να αποφασίσουμε ποιος και πώς θα πληρώσει τα σπασμένα. Να μην πληρώσει κανείς, δεν γίνεται. Ούτε μπορεί βέβαια να συνεχισθεί η σημερινή κατάσταση. Και σίγουρα η όποια εναλλακτική λύση προφανώς θα περιλαμβάνει ορισμένα μέτρα αυστηρά και αντιδημοτικά που να σταθεροποιούν την οικονομία και να ανοίγουν τις δυνατότητες νέων επιλογών. Η διαφορά θα βρίσκεται ακριβώς στο ποιος θα φέρει το βάρος.

Τελικά, για να αλλάξει πορεία η χώρα δεν αρκεί η αγανάκτηση. Χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή αξιών, αισθητικής, στόχων. Χρειάζεται ακόμη να αλλάξει και η Αριστερά (η Δεξιά με το χωροφυλακίστικο μυαλό της είναι beyond therapy). Η Αριστερά πρέπει να ξεμπερδεύει με τον αχαλίνωτο κρατισμό. Κοινωφελές δεν είναι το κρατικό. Ο Έλληνας πολίτης έχει φθάσει στα όρια ανοχής του απέναντι στην ανικανότητα και την παχυδερμία του δημόσιου βροντόσαυρου. Ας τον αφουγκραστούμε.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΣΤΙΣ 26/06/2011

Κίνησε ο Εβραίος για το JFK κι ήταν ημέρα Σάββατο!

Δεν είμαι αντισημίτης, ο τίτλος είναι αστείο! Και τώρα, μπορούμε να αρχίσουμε!

Το θέμα γνωστό: ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ κ. Dominique Strauss-Kahn (ή DSK) συνελήφθη στην Νέα Υόρκη μετά από καταγγελία 32χρονης καμαριέρας του ξενοδοχείου όπου διέμενε ότι απεπειράθη να την βιάσει.

Τα σχόλιά μου δεν αφορούν το περιστατικό καθ’ αυτό αλλά τη δημόσια συζήτηση για αυτό. Υπάρχουν δύο πιθανότητες. Είτε η καμαριέρα λέει την αλήθεια είτε όχι. Θα μας απαντήσει η αμερικανική δικαιοσύνη.

Αν η κοπέλα λέει αλήθεια, τότε μιλάμε για ένα θύμα βιασμού το οποίο κανείς δεν αντιμετώπισε με τον δέοντα σεβασμό.

Αν η κοπέλα λέει ψέματα, τότε μιλάμε για ένα θύμα συκοφαντικής δυσφήμησης και ψευδούς καταμήνυσης τον οποίο επίσης κανείς δεν σεβάστηκε αφού μάλλον για τον DSK δεν ισχύει το τεκμήριο αθωότητας.

Στην Γαλλία, που οι άνθρωποι είναι λίγο πιο σοβαροί, η συζήτηση αφορά τις πολιτικές επιπτώσεις του γεγονότος και την επιρροή του στο εσωτερικό των Γάλλων σοσιαλιστών αλλά και στην κούρσα για τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Στην Ελλάδα πάλι, η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Οι Έλληνες έχουν απωθημένο με το ΔΝΤ (και δικαιολογημένα) με αποτέλεσμα να μιλάει το θυμικό.

Άλλοι συγχαίρουν την καμαριέρα που είχε το θάρρος να καταγγείλει τον DSK και λένε «σκέψου πόσες ακόμη θα έχει κουτουπώσει». Οι ίδιοι που μας έλεγαν – και σωστά – ότι οι κατηγορούμενοι (πχ της 17Ν) είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

Άλλοι μιλούν για «. παράδοση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών» συνδέοντας ανιστόρητα και εντελώς ασόβαρα τον DSK με τον Mitterrand και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Άλλοι χαίρονται την πτώση των ισχυρών στο πνεύμα του sic transit gloria mundi – όπως η Φλώρα στους Δύο Ξένους που δήλωνε «βλέπω τη Λάμψη του Φώσκολου γιατί δείχνει να βασανίζονται οι πλούσιοι και πολύ το χαίρομαι» – ξεχνώντας ότι υπάρχει ένα τραγικό θύμα στην υπόθεση (είτε η κοπέλα είτε ο DSK).

Άλλοι σπεκουλάρουν με στόχο την ιδεολογική από-νομιμοποίηση του ΔΝΤ («βιαστής λαών και ανθρώπων») και πανηγυρίζουν, μη σκεπτόμενοι ότι η ηθική αγνότητα δεν έχει ειδικό βάρος στον καπιταλισμό και τις αγορές του. Εξάλλου, ο Clinton δεν είχε πρόβλημα να κάνει βομβαρδισμούς και μετά τη Μόνικα.

Υ.Γ. 1: Στην Νέα Υόρκη συνελήφθη ο DSK, όχι στην Αβάνα. Αμερικανοί μπάτσοι και δικαστές τον τραβολογάνε, όχι οι Τουπαμάρος. Ηρεμήστε σύντροφοι. Δεν είναι επανάσταση. Είναι ο καπιταλισμός που δουλεύει.

Υ.Γ. 2: Για να συνωμοσιολογήσω κι εγώ, να πώς τα σκοτεινά και παντοδύναμα κέντρα εξουσίας εμποδίζουν να εκλεγεί Εβραίος πρόεδρος στη Γαλλία. Και μετά λέτε ότι οι Εβραίοι κυβερνούν τον κόσμο!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΣΤΙΣ 16/05/2011