Περί τζόγου και άλλων δαιμονίων

Η κυβέρνηση έχει καταθέσει και φέρνει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο για τα τυχερά παιχνίδια, όχι εντελώς απαράδεκτο. Έχει φέρει και πολύ χειρότερα. Δεδομένου ότι η φιλοσοφία πίσω από το νομοσχέδιο αυτό είναι εντελώς εισπρακτική (και λογικό στους καιρούς που ζούμε), ειδικά για τη ρύθμιση του διαδικτυακού παιχνιδιού (internet gambling) υπάρχουν ορισμένες πτυχές του νομοσχεδίου που μειώνουν σημαντικά τις πιθανότητες επιτυχίας της πολιτικής αυτής. Και βεβαίως, οι ηθικολογίες που ήρθαν να “ντύσουν” το σχέδιο νόμου όχι μόνο είναι εντελώς άκομψες και μη έχουσες θέση στην πολιτική αλλά είναι και “κούφια λόγια” αφού το μόνο που ενδιαφέρει το κυβερνητικό επιτελείο είναι να βρει έσοδα.

Επίσης, δυστυχώς για άλλη μια φορά το ΠΑΣΟΚ επιδεικνύει προφανή αδιαφορία για την διαδικασία κοινοποίησης (notification process) και την περίοδο ανασταλτικής προθεσμίας (standstill period) που έχει ενεργοποιήσει εις βάρος της χώρας μας η ΕΕ για το ζήτημα. Ειδικότερα και εν τάχει:

Ο προτεινόμενος συντελεστής φορολογίας 30% επί των ακαθάριστων κερδών των παρόχων υπηρεσιών διαδικτυακών παιχνιδιών είναι εξωφρενικά μεγαλύτερος από ό, τι σε άλλες χώρες – ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρώπη είναι το 20% της Δανίας.

Προβλέπεται επίσης φορολόγηση στην πηγή επί των κερδών των παικτών – πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες και είναι ένα ακόμη αντικίνητρο για να παίξει κάποιος διαδικτυακό παιχνίδι μέσω ενός παρόχου με ελληνική άδεια. Θα διαλέξει έναν ξένο operator (πάροχο) ώστε να μην φορολογηθούν τα κέρδη του.

Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει υπόψη τον παγκόσμιο χαρακτήρα του τομέα των τυχερών παιχνιδιών μέσω διαδικτύου. Ο παγκόσμιος κλάδος του διαδικτυακού τζόγου είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός και, όπως είναι ευνόητο, οι παίκτες ερευνούν εξονυχιστικά, τόσο τις διαφορές τιμών μεταξύ των operators όσο και τις διαφορές μεταξύ των κερδών που μπορεί να επιτύχουν, προτού επιλέξουν με ποιον operator θα παίξουν.

Όταν υπάρχουν χώρες με πολύ πιο ανταγωνιστικούς φορολογικούς συντελεστές, οι εγκατεστημένοι στο εξωτερικό operators θα είναι σε θέση να προσφέρουν καλύτερες τιμές για τους καταναλωτές και έτσι θα έχουν και το αντίστοιχο κίνητρο να κάνουν μεγαλύτερες επενδύσεις στις ξένες αυτές αγορές.

Επίσης, θα είναι δύσκολο να απαγορευθεί στους Έλληνες πολίτες να αναζητήσουν αδειοδοτημένους φορείς της αλλοδαπής (μη ελληνικούς) για να παίξουν τυχερά παιχνίδια στο διαδίκτυο.

Είναι προφανές ότι ο συντελεστής φορολογίας 30% επί των ακαθάριστων κερδών είναι υπερβολικά υψηλός και θα λειτουργήσει ως αντικίνητρο με αποτέλεσμα μείωση των άμεσων (δηλαδή από τα τυχερά παιχνίδια) και έμμεσων (π.χ. από διαφήμιση) φορολογικών εσόδων καθώς και αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση και σε άλλους οικονομικούς δείκτες.

Εξάλλου, η προτεινόμενη απαγόρευση στους ελληνικούς operators να προσφέρουν υπηρεσίες τυχερών παιχνιδιών σε Έλληνες πολίτες πριν την έκδοση της σχετικής άδειας είναι πρακτικά ανεφάρμοστη και θα έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις.

Κατά την περίοδο αυτή (μέχρι την έκδοση της άδειας) οι καταναλωτές υπηρεσιών τυχερών παιχνιδιών που αποκλείονται από το παιχνίδι με ελληνικούς operators δεν θα σταματήσουν να παίζουν αλλά απλούστατα θα αναζητήσουν άλλους αλλοδαπούς operators (μη ελληνικούς) για τα τυχερά παιχνίδια τους. Η απαγόρευση αυτή, επομένως, θα χρησιμεύσει μόνο στο να στείλει περισσότερους Έλληνες καταναλωτές μακριά από τις αξιόπιστες εταιρείες που επιθυμούν να λάβουν άδεια στην Ελλάδα. Θα δώσει επίσης ένα άδικο πλεονέκτημα υπέρ του υπάρχοντος μονοπωλίου του ΟΠΑΠ, καθώς αυτός θα συνεχίσει να λειτουργεί στην Ελλάδα και να αλληλεπιδρά με τους Έλληνες καταναλωτές, ενώ οι άλλοι operators δεν θα μπορούν. Θα έπρεπε, τουλάχιστον για τις εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών και που είναι αδειοδοτημένες εντός του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ), ο νόμος να τεθεί σε ισχύ μόνο μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού και την ανάθεση των αδειών.

Μια άλλη εντελώς παράλογη ρύθμιση είναι η απαίτηση του σχεδίου νόμου οι αδειοδοτημένοι operators να χρησιμοποιούν μόνο ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για τις σχετικές με διαδικτυακό παιχνίδι συναλλαγές τους.

Προφανώς πρόκειται για έναν περιορισμό που παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο, ιδίως την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων, αφού συνιστά διάκριση εις βάρος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ και χωρίς λόγο περιορίζει την πρόσβαση των παρόχων με ελληνική άδεια στα ιδρύματα αυτά.

Περαιτέρω, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια στο διαδίκτυο (διαδικτυακά παίγνια) είναι περιορισμένη και επιτρέπεται σε άτομα τουλάχιστον 21 ετών. Ωστόσο, οι μη διαδικτυακές δραστηριότητες τυχερών παιχνιδιών του ΟΠΑΠ επιτρέπονται σε άτομα που έχουν συμπληρώσει τα 18 έτη.

Το διαφορετικό προτεινόμενο όριο ηλικίας για τους παρόχους διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών (on-line) σε σχέση με τα μη διαδικτυακά παιχνίδια (off-line), είναι ένας ακόμη άδικος και αδικαιολόγητος περιορισμός της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, δεδομένου ότι ούτως ή άλλως οι on-line διαδικασίες επαλήθευσης της ηλικίας είναι πιο προηγμένες και ασφαλείς από ό,τι οι off-line.

Ακόμη μία ελληνική πρωτοτυπία απίθανης έμπνευσης. Το νομοσχέδιο απαιτεί να υπάρχει ξεχωριστός server, που θα καταγράφει τα δεδομένα που αφορούν τις συναλλαγές μεταξύ παικτών, operators και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, και ο server αυτός να βρίσκεται υποχρεωτικά στην Ελλάδα!

Μα, δεδομένων των διαθέσιμων τεχνολογικών μέσων, οι αρμόδιες αρχές μπορούν να έχουν ασφαλή πρόσβαση (secure access) στα δεδομένα αυτά μέσω διαδικτύου σ’ όποια χώρα κι αν βρίσκεται ο server. Κι έχουμε και ηλεκτρονική διακυβέρνηση υποτίθεται. Κι ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ.

Το νομοσχέδιο απαιτεί οι operators να έχουν καταστατική έδρα ή μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Μια τέτοια προσέγγιση, με βάση την εθνικότητα του παρόχου, συνιστά βέβαια αθέμιτη διάκριση και αποτελεί αδικαιολόγητο περιορισμό του ευρωπαϊκού κεκτημένου της Εσωτερικής Αγοράς και της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών.

Συμπερασματικά, ελπίζουμε η κυβέρνηση να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις για να μην καταδικαστούμε για άλλη μια φορά από την ΕΕ σε πρόστιμα και για να μην πάει χαμένη η ευκαιρία να ρυθμιστεί με ορθολογικό και συνεκτικό τρόπο μια αγορά που μπορεί να προσπορίσει οικονομικά οφέλη στο Ελληνικό Δημόσιο που τόσο τα έχει ανάγκη.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 03/08/2011

14 Ιουλίου 1789: Συνειρμοί

Σήμερα είναι 14 Ιουλίου. Σαν σήμερα το 1789 έπεσε η Βαστίλη. Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση νίκησε. Η επανάσταση που είναι η μητέρα της σύγχρονης δημοκρατίας, το μέγα ορόσημο του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού. Αυτά τα δυό πάνε μαζί. Βέβαια, οι περιστατικές αφορμές είναι για ασόβαρους ανθρώπους αλλά επειδή δεν θέλω να παίρνω τον εαυτό μου πολύ σοβαρά θα το αποτολμήσω.

Ποια είναι η ουσία της Γαλλικής Επανάστασης; Και μη μου πείτε “ελευθερία, ισότης, αδελφότης” γιατί θα κατεβάσουμε πολύ το επίπεδο της συζήτησης. Η ουσία της Γαλλικής Επανάστασης είναι ο Ορθός Λόγος. Η Γαλλική (όπως σαφέστατα και η Αμερικανική) Επανάσταση είναι μια ξεκάθαρα ορθολογική επανάσταση – και εξ αυτού του λόγου όλως φιλελεύθερη και όλως … μαρξιστική.

Καλά διαβάσατε. Ο ορθός λόγος και ο διαφωτισμός έκαναν δύο παιδιά: τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό (καλύτερα τον ιστορικό υλισμό – κείνο κει το “επιστημονικός σοσιαλισμός” δεν μπορώ ούτε να το ακούω). Τον φιλελευθερισμό τον ξεγέννησε ο Άνταμ Σμιθ στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα (κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν προσφέρει τις ανεκτίμητες υπηρεσίες τους μεταξύ άλλων ο Χομπς, ο Λοκ και ο Σπινόζα ενώ μετά τη γέννα παιδιατρικές φροντίδες παρείχαν οι Μιλ, Μοντεσκιέ, Μάντισον, κλπ.).

Ο μαρξισμός πάλι γεννήθηκε λιγάκι αργότερα (μέσα με τέλη του 19ου αιώνα) με τη βοήθεια του Καρλ Μαρξ και του Φρήντριχ Ένγκελς (εδώ “συνεργάτες” ήταν ο Όουεν, ο Φουριέ, ο Προυντόν και ο Σεν Σιμόν). Ενδεικτικό της αδελφικής σύνδεσης των δύο παιδιών είναι το εξής: στην ουσία τους και τα δύο είναι αριστοτέλεια και άρα εντελώς κριτικά απέναντι στον ιδεαλισμό (και άρα τον πλατωνισμό).

Βέβαια οι καιροί ήταν δύσκολοι και βιος δεν υπήρχε πολύ κι έτσι το πρωτότοκο τέκνο (ο φιλελευθερισμός) πήρε τις τύχες του κόσμου στα χέρια του ενώ το στερνοπαίδι (ο μαρξισμός) έμεινε αρχικά στο περιθώριο. Εδώ που τα λέμε, ήταν και λογικό: ο φιλελευθερισμός γεννήθηκε μαζί με την καπιταλιστική ανάπτυξη (την οποία ανατροφοδότησε σε μια διαλεκτική σχέση πολύ πολύ στρωτή και καλοστερεωμένη). Ενώ ο μαρξισμός δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς την ύπαρξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Για να το πούμε αλλιώς, ο φιλελευθερισμός είναι συνδημιουργός της καπιταλιστικής ανάπτυξης (μαζί με άλλους παράγοντες) ενώ η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι συνδημιουργός του μαρξισμού (μαζί με ακόμη περισσότερους παράγοντες). Εκεί που κάνει τη ρελάνς ο μαρξισμός είναι ότι αγκαλιάζει τη διαλεκτική, τη μέθοδο που αγάπαγε ο Χέγκελ και που πάει τη λογική του Αριστοτέλη δυο μίλια πιο μπροστά.

Η Γαλλική Επανάσταση, λοιπόν, μαζί με την Αμερικάνικη (που γιορτάσαμε πριν από 10 μέρες – οι φιλελεύθεροι επαναστατούν τα καλοκαίρια πράγμα που φαίνεται πολύ πιο πρακτικό από το να ξεσηκωθείς μες το καταχείμωνο ή μες τις βροχές του Οκτώβρη καλή ώρα), αυτές είναι οι δυό επαναστάσεις που φέρνουν στην πολιτική εξουσία το φιλελευθερισμό. Βέβαια στη Γαλλία δεν τον φέρνουν για πολύ: κάτι οι Ροβεσπιέροι, κάτι οι Τρομοκρατίες, κάτι ο Ναπολέων, πέταξε το πουλί. Στην Αμερική όμως πιάνει ρίζες βαθιές και δεν κουνιέται με τίποτα. Βλέπεις, παιδιά των Άγγλων οι πιονέροι άποικοι (εννούμε πολιτικά και πολιτιστικά παιδιά). Και οι Άγγλοι οτιδήποτε κι αν κάνουν, καλό ή κακό, το κάνουν πάντα πολύ μα πάρα πολύ σοβαρά. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα ο θατσερισμός.

Αλλά κι ο μαρξισμός προσπαθεί να πάρει την εξουσία: πάλι στη Γαλλία (και τι δεν χρωστάμε ως ανθρωπότητα σ΄αυτό τον μεγάλο λαό) με την Κομμούνα του 1871. Βέβαια, έχει μεσολαβήσει κι ο Μπακούνιν, οπότε πάει κατά διαόλου το πράγμα. “Δεν ήταν κι η ώρα του”, θα σας πουν οι κομματικοί μαρξιστές. Αυτά με το timing είναι ξέρετε πολύ επικίνδυνα. Κι άλλοι νόμιζαν ότι ήξεραν πότε είχαν ραντεβού με την ιστορία κι αυτή τους έστησε. Τέλος πάντων.

Η σημαντικότερη απόπειρα γίνεται το 1917 στη Ρωσία. Απέτυχε κι αυτή. Απέτυχε και το αδελφάκι της στην Κίνα του Μάο. Απέτυχαν και τα παιδιά τους και ανίψια τους σε Κούβα, Ανατολική Ευρώπη, κλπ. Για διάφορους σοσιαλφασισμούς και σοσιαλεθνικισμούς του Τρίτου Κόσμου δεν συζητάμε. Σημειώστε ότι οι εθνικοσοσιαλισμοί του Πρώτου Κόσμου τον 20ο αιώνα είναι τερατογενέσεις από το σμίξιμο λαϊκισμού, πατριωτισμού, καπιταλισμού και ουδεμία σχέση έχουν με τον Μαρξ. Γι’ αυτό και δίωξαν απηνώς τους μαρξιστές (μαζί με τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους Ρομά και πολλούς άλλους). Βέβαια όλους τους παραπάνω δίωξαν και τα κράτη του “υπαρκτού” (ναι, και τους μαρξιστές δίωξαν) αλλά αυτή είναι άλλης τάξης συζήτηση.

Πάντως, αν εφαρμόστηκε ποτέ ο μαρξισμός στη γη, εφαρμόστηκε για κανά δυο μήνες στο Παρίσι το 1871. Ούτε καν στη Ρωσία τα πρώτα χρόνια. Γιατί από το Λένιν ξεκινάει ο απαγαλακτισμός του μαρξισμού από τον μπαμπά – ορθό λόγο που ακόμα ταλαιπωρεί την αριστερά κι εμάς μαζί της. Θα μου πείτε ο φιλελευθερισμός, πότε εφαρμόστηκε; Εφαρμόζεται ακόμα αλλά όχι όπως τον φαντάστηκαν οι καημένοι οι φιλελεύθεροι.

Πάντως, αν πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι άδικος τα παράπονά σας θα πρέπει μάλλον να τα κάνετε στον Άνταμ Σμιθ κι όχι στον Μαρξ. Ο φιλελευθερισμός – μας είπαν – νίκησε. Με το Ρήγκαν, τη Θάτσερ και τη σχολή του Σικάγο ήρθε το τέλος της ιστορίας. Έτσι μας είπαν. Κι εμείς είπαμε: έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Αλλά αν είναι έτσι, αν δηλαδή όντως επικράτησε ο φιλελευθερισμός, τότε για οτιδήποτε δεν σας αρέσει στον κόσμο ξέρετε ποιον να κατηγορήσετε. Αν πάλι μας κορόιδεψαν, κι αυτό που έχουμε ζήσει δεν είναι φιλελευθερισμός, τότε ας ξεκαβαλήσουν λίγο το καλάμι τους μερικοί-μερικοί κι ας μη μιλούν για νίκες και για ιστορικά φινάλε.

Για να μην κοροϊδευόμαστε: οι αστοί (έτσι λέγονται οι κατ’ εξοχήν φορείς του φιλελευθερισμού στην οικονομία – γιατί στην κοινωνία είναι πολύ πιο συντηρητικοί), οι αστοί λοιπόν είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι και έπαιξαν πολύ σοβαρό ρόλο στην ιστορία. Αρκεί να δείτε την Ελλάδα, μια χώρα που δεν είχε ποτέ σοβαρούς αστούς και συνακόλουθα δεν είχε και σοβαρούς εργάτες. Αντί για φιλελευθερισμό και μαρξισμό εδώ είχαμε μια δεξιά με πατριδοκάπηλο χωροφυλακίστικο (και ως εκ τούτου ηλίθιο) μυαλό και μια αριστερά ανορθολογική, εξίσου πατριωτική και μονίμως κρατικίστικη. Αποτέλεσμα: πάει περίπατο το κοσμικό κράτος, πάει περίπατο η αστική δημοκρατία, πάει περίπατο η ανάπτυξη.

Έχω ξαναμιλήσει για τον κρατισμό και τα κακά του. Εμ δεν θα ήταν τόσο κακός ο κρατισμός αν ήταν σοβαρό το κράτος. Βέβαια καλός δεν θα ήταν γιατί είναι εξ ορισμού ανελεύθερος. Γι’ αυτό και ο μαρξισμός (και το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, η αναρχία – που δεν λέγεται “αναρχισμός” γιατί δεν είναι σύστημα αφού ο καθένας λέει ό,τι γουστάρει) θέλει πολύ και διακαώς να καταργήσει το κράτος. Όταν λοιπόν ακούτε κανέναν να σας λέει ότι όλα πρέπει να είναι κρατικά, να ξέρετε ότι δεν είναι μαρξιστής. Μάλλον είναι ηλίθιος.

Σήμερα, λοιπόν, είναι η ώρα να θυμηθούμε ότι ο μαρξισμός με τον φιλελευθερισμό είναι συγγενείς. Και βέβαια αδέλφια δεν μπορούν να είναι πια (μεσολάβησε πολύς χρόνος, πολύ αίμα και πολλές στρεβλώσεις), είναι όμως πρωτοξάδελφοι. Και εμπνέονται από το ίδιο ιδανικό: πώς να ζουν όσο περισσότεροι γίνεται όσο καλύτερα γίνεται. Επειδή σήμερα στην Ελλάδα ζουν όλο και περισσότεροι όλο και χειρότερα, κάτι κάνουμε λάθος. Το πρώτο βήμα για να διορθώσουμε το λάθος είναι να διαβάσουμε. Πολύ. Για να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Το δεύτερο είναι να δούμε το λάθος και το τρίτο να βρούμε τρόπο να το διορθώσουμε.

Δυο τελευταίες παρατηρήσεις: Πρώτον, όπως ο Χριστός δεν φταίει για τις Σταυροφορίες και την Ιερά Εξέταση (φταίνε οι εκκλησίες και ο Μεσαίωνας τους κυρίως), έτσι και ο φιλελευθερισμός δεν φταίει για την βαρβαρότητα και την εξαθλίωση που ζούμε (φταίει ο καπιταλισμός κυρίως που έχει κρίσεις) και βέβαια ο Μαρξ δεν φταίει για τα σταλινικά και λοιπά κολαστήρια-κράτη (φταίει το timing και φταίνε και τα τότε κομμουνιστικά κόμματα κυρίως). Δεύτερον, μην αδικείτε ούτε το φιλελευθερισμό ούτε το μαρξισμό. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν είναι φιλελεύθερης ιδεολογίας θεσμοί ούτε βέβαια οι κυβερνήσεις Βενεζουέλας, Αργεντινής και Ισημερινού έχουν μαρξιστική παιδεία και στοχοθεσία.

Απ’ την άλλη, μη συγχέετε άκριτα το φιλελευθερισμό με τη δεξιά και το μαρξισμό με την αριστερά (όπως τις εννοούμε στην πολιτική). Η ΝΔ και το ΛΑΟΣ δεν είναι φιλελεύθερα κόμματα επειδή είναι δεξιά όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν είναι μαρξιστικής ιδεολογίας κόμματα επειδή είναι αριστερά. Για να μην μπερδεύεστε και χάσετε τ’ αυγά και τα πασχάλια, ο μαρξισμός στην Ελλάδα ζει και αναπνέει κυρίως στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όπως ακριβώς ο φιλελευθερισμός ζει και υπάρχει βασικά εκτός των κεντροδεξιών και δεξιών κομμάτων ή στις παρυφές τους.

Η πράσινη λαίλαπα που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ εκφεύγει του πεδίου παρατήρησης της πολιτειολογίας ως φαινόμενο κατ’ εξοχήν συνδεδεμένο με την άκρατη πολιτικολογία και είναι κατά το πλείστον ένα ιδιάζων μόρφωμα που συνδυάζει λαϊκισμό, διαπλοκή, δηλιγιαννισμό, ραγιαδισμό και ανορθολογισμό (να μάθετε κι εσείς να μιλάτε με -ισμούς για να σας παίζουν οι μεγάλοι). Αυτά τα ολίγα εντελώς συνειρμικά.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 14/07/2011

Άσε μας κουκλίτσα μου!

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων καταγγέλλει (εδώ) την συμμετοχή του Bertrand Cantat στην παράσταση “Le Cycle des Femmes: trois histoires de Sophocle” ή ελληνιστί «Γυναίκες» (βασισμένη στις τραγωδίες του Σοφοκλή Αντιγόνη, Ηλέκτρα και Τραχίνιαι) που ανεβαίνει στο Ηρώδειο 9 και 10 Ιουλίου. Ο λόγος της καταγγελίας, όπως μπορείτε να διαβάσετε, είναι ότι το 2003 ο Cantat ξυλοκόπησε τη γυναίκα του Marie Trintignant (κόρη του λατρεμένου θρύλου του γαλλικού σινεμά Jean-Louis Trintignant), με αποτέλεσμα αυτή να εκπνεύσει λίγες ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο.

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι ο Cantat «καταδικάστηκε, εξέτισε την ποινή και νομίμως κυκλοφορεί ελεύθερος. Δεν κυκλοφορεί όμως απλώς ελεύθερος, όπως έχει κάθε δικαίωμα που δεν αμφισβητείται, αλλά επιζητεί και το χειροκρότημα του κοινού».

Ο λαϊκισμός και η αμετροέπεια σε όλο της το μεγαλείο. Σε λίγο θα μας πουν ότι ο Cantat θέλει να τον χειροκροτήσουμε επειδή … σκότωσε τη γυναίκα του!!! Πέραν αυτού, όμως, η ανακοίνωση αυτή είναι απαράδεκτο να εκδίδεται από επίσημο όργανο της πολιτείας. Δηλαδή, τι μας λένε η κ. Στρατηγάκη και η παρέα της; Ότι οι πρώην κατάδικοι δεν έχουν δικαίωμα κοινωνικής επανένταξης; Ότι όποιος τέλεσε έγκλημα και εξέτισε την ποινή πρέπει μετά να εξοστρακίζεται; Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα θα μου πείτε. Ναι, αλλά δεν μπορεί το επίσημο κράτος να την επικροτεί και να προτρέπει σε αυτήν την κατεύθυνση. Διαφορετικά ακυρώνει τον εαυτό του.

Σύμφωνα με την αρμόδια να κρίνει γαλλική δικαιοσύνη ο Cantat εξέτισε την ποινή του, τον χρόνο δηλαδή που κρίθηκε αναγκαίος ώστε να επιτευχθούν τρία πράγματα: (α) να συνετιστεί ο ίδιος, (β) να παραδειγματιστούν τα μέλη της κοινωνίας προς αποφυγή τέλεσης αδικημάτων, και (γ) να αποκατασταθεί η τρωθείσα κοινωνική ειρήνη, να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η επιθυμία των οικείων του θύματος για τιμωρία του δράστη.

Ο Cantat πλέον δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Τις ποινές τις επιβάλλει η δικαιοσύνη, όχι τα κρατικά όργανα εξ ιδίων. Και έρχονται τώρα να μας πουν ότι έπρεπε το Ελληνικό Φεστιβάλ να ακυρώσει μια παράσταση επειδή συμμετέχει σε αυτήν ένας πρώην κατάδικος. Έξω φασίστες!

Για να καταλάβετε δε το επίπεδο των διαφόρων κομματικών παιδιών που έχουν διοριστεί σε αυτές τις καίριες θέσεις, η κ. Στρατηγάκη μας ενημερώνει ότι σε αντίθεση με τους τόνους χαρτιού που δαπάνησαν αναλύοντας το θέμα φιλόλογοι, φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι η Αντιγόνη ήταν απλά … φεμινίστρια! Μάλιστα! Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων έψαξε και βρήκε το τέλειο επιχείρημα. Δεν μπορεί να τραγουδάει ο Cantat σε παράσταση με στοιχεία από την Αντιγόνη, διότι η Αντιγόνη λέει είναι «σύμβολο αντίστασης απέναντι στην ανδρική εξουσία». Τόσο μονολιθικά και μονοσήμαντα. Ο Σοφοκλής ήταν σουφραζέτα και ήθελε να καταγγείλει την εξουσία των ανδρών!

Την κάθε εξουσία καταγγέλλει η Αντιγόνη κ. Στρατηγάκη! Όχι την ανδρική! Την όποια εξουσία υπερβαίνει τον εαυτό της! Αλλά αν είχατε διαβάσει δυο-τρία βιβλία δε θα γράφατε τέτοιες κοτσάνες ολκής και μάλιστα με στόμφο αρχιερέα. Ντροπή σας να ξαναδικάζετε και να λιντσάρετε έναν άνθρωπο ex cathedra για ένα αδίκημα για το οποίο έχει δικαστεί και τιμωρηθεί. Λαϊκίζετε με την γνωστή ΠΑΣΟΚική ψευδο-ευαισθησία. Αίσχος!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ maga.gr ΤΗΝ 06/07/2011