Για το περίφημο "τείχος"

Διαβάστε το άρθρο του in.gr σχετικά με τις δηλώσεις του υφυπουργού ΠΡΟΠΟ κ. Μανώλη Όθωνα εδώ.

Όσα λέει είναι αποκαλυπτικά για το θέμα του περίφημου τείχους. Η στενομυαλιά των Ελλήνων πολιτικών (προϊόν του λαϊκισμού τους) είναι φοβερή. Αυτό που είπε η Κομισιόν είναι το προφανές. Ότι δηλαδή τα τείχη είναι κατά πρώτον αναποτελεσματικά. Αυτό αποδεικνύεται και από την περίπτωση του Ισραήλ (επιθέσεις αυτοκτονίας και ιντιφάντα έχουμε μέχρι και σήμερα παρά το τείχος) και από την περίπτωση του Βερολίνου (τα τείχη είναι καταδικασμένα από την ιστορία να γκρεμίζονται). Ακόμη και το Σινικό τείχος δεν κατάφερε να υπηρετήσει το σκοπό του. Οι Μογγόλοι επιδρομείς και οι άλλες νομαδικές φυλές περνούσαν στην βόρεια Κίνα. Και η κυβέρνηση μας απαντάει σ'αυτό το αυταπόδεικτο επιχείρημα, επικαλούμενη "τα όρια των ανοχών της ελληνικής κοινωνίας". Το άκρον άωτον της γελοιότητας και του λαϊκισμού.

Κατά δεύτερον, τίθεται ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα: η επιλογή της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού με αυτούς τους όρους είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα αυταρχικών πολιτικών επιλογών και δηλώσεων (π.χ. Πάγκαλος "ο μόνος αξιόπιστος συνομιλητής είναι ο Καρατζαφέρης") που αποδεικνύουν ότι το παλιό σύνθημα έχει αλλάξει. Πλέον είναι "Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση...το ΛΑ.Ο.Σ. στην εξουσία". Και είναι εξόχως ανησυχητικό ότι το εθνικιστικό και αντιδραστικό ΛΑ.Ο.Σ., που ανδρώθηκε με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ, έρχεται τώρα να μετατραπεί από γραφική παραφωνία σε υπεύθυνο συνομιλητή (πάλι με την βοήθεια του ΠΑΣΟΚ). Φαίνεται ότι η κυβερνώσα παράταξη πιστεύει ότι ένα ισχυρό ΛΑ.Ο.Σ. αποτελεί ανάχωμα στη ΝΔ και ότι υιοθετώντας κάποιες θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. (π.χ. εκμεταλλευόμενη την υπαρκτή λαϊκή δυσαρέσκεια σχετικά με το μεταναστευτικό) θα μπορέσει να βρει ένα καρότο για να συνοδεύσει το μνημονιακό μαστίγιο. Οι Δηλιγιάννηδες, οι Παπατζήδες και οι λοιπές τραγικές περσόνες του ελληνικού πολιτικού βίου επιβιώνουν και στον 21ο αιώνα.

Τρίτον και κυριότερο, το πρόβλημα με το τείχος δεν συνίσταται στο ότι είναι ναζιστικό ή φασιστικό ή οτιδήποτε άλλο. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό που αναφέρεται στο ρεπορτάζ: ότι πρότυπο του Υπουργείου είναι η αφρικανική πόλη Ceuta, ένα κατάλοιπο της αποικιοκρατίας στον 21ο αιώνα. Όταν το 1956 το Μαρόκο ανεξαρτητοποιήθηκε από την Ισπανία, ο στρατηγός Φράνκο αρνήθηκε να δώσει στο νέο ανεξάρτητο κράτος την πόλη Ceuta και την άλλη παραθαλάσσια πόλη Melilla. Όπως ακριβώς το Ηνωμένο Βασίλειο αρνείται πεισματικά να ξεχάσει το αποικιοκρατικό παρελθόν του διατηρώντας το Gibraltar και τα λοιπά British Overseas Territories, και όπως η Γαλλία διατηρεί την κυριαρχία της επί της Γαλλικής Πολυνησίας και των λοιπών collectivités d'outre-mer. Ωραία πρότυπα! Δεν ξέρω αν το τείχος είναι φασιστικό, πάντως σίγουρα είναι αντι-ανθρωπιστικό, ευθυνόφοβο και στρουθοκαμηλικό. Όπως η τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζεται με κάμερες και φακέλωμα αλλά με καταπολέμηση της φτώχειας, της αδικίας και της εξαθλίωσης, έτσι και η μετανάστευση δεν αντιμετωπίζεται με τείχη αλλά με καταπολέμηση των αιτίων που την γεννούν. Το δε επιχείρημα ότι αυτό δεν θα έφερνε άμεσα αποτελέσματα γιατί θα πάρει χρόνο, μου θυμίζει το "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι". Ο πιο σύντομος δρόμος είναι αυτός της Κακίας αλλά ο Ηρακλής διάλεξε αυτόν της Αρετής στον σοφό αρχαιοελληνικό μύθο. Ή όπως το έθεσε ο Ferdinand Lassalle στο έργο του Franz von Sickingen: eine historische Tragödie, "Das Ziel nicht zeige, zeige auch den Weg. Denn so verwachsen ist hienieden Weg und Ziel, daß eines sich stets ändert mit dem andern. Und andrer Weg auch andres Ziel erzeugt". Αγγλιστί για όσους δεν γνωρίζουν γερμανικά: "Show us not the aim without the way. For ends and means on earth are so entangled, that changing one, you change the other too; each different path brings other ends in view".

Και βέβαια προκύπτουν και ιδεολογικά ερωτήματα: Πού είναι λοιπόν η παγκοσμιοποίηση των ανοιχτών αγορών και συνόρων με τη διάχυση του πλούτου, των ευκαιριών και της γνώσης; Πού είναι η παγκόσμια οικονομία της αγοράς της οποίας το "αόρατο χέρι" θα έλυνε όλα τα προβλήματα; Πώς φτάσαμε στα εντοιχισμένα κράτη-φρούρια με τον κρατικό παρεμβατισμό τόσο έντονο όσο ήταν πριν από 50 χρόνια; Πώς συνδυάζονται τα κλειστά σύνορα για τους ανθρώπους με τα ανοιχτά σύνορα για τα εμπορεύματα; Πώς συνδυάζεται η καταδίκη των κρατικών επιδοτήσεων στους αγρότες με την επιβράβευση των κρατικών επιδοτήσεων στις τράπεζες; Ή θέλουμε λιγότερο κράτος ή όχι! Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε γενικά λιγότερο κράτος και περισσότερο κράτος όπου μας βολεύει!

Στο δια ταύτα: Η φίλη Βίβιαν Ευθυμιοπούλου μου θύμισε το καταπληκτικό En attendant les barbares του Guy Sorman που διάβασα δανεικό στο Παρίσι και το οποίο μπορείτε να διαβάσετε (όσοι ξέρετε γαλλικά) στη Bibliothèque nationale de France εδώ. Η λύση είναι μία, όπως γλαφυρά την περιγράφει και η φίλη μου η Βίβιαν: "ανοιχτά σύνορα, κανένας περιορισμός, ν'αφήσουμε άνεργους μπάτσους, κρατικούς υπαλλήλους, προφήτες του δήθεν 'πολυπολιτισμού' που πλουτίζουν με κρατικά χρήματα στήνοντας 'κέντρα υποδοχής'".