Η κατάληψη του μη χρησιμοποιούμενου παλιού κτιρίου της Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος από μετανάστες ήταν το θέμα των προηγούμενων ημερών. Δεν ήθελα να γράψω γιαυτό, κυρίως επειδή τα περισσότερα που θα ήθελα να πω ειπώθηκαν από άλλους. Μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ από τον Αυγουστίνο Ζενάκο, εδώ από τον Κώστα Δουζίνα και εδώ από τον Βασίλη Σωτηρόπουλο.
Δυο- τρεις επισημάνσεις μόνο:
1. Είμαι αναφανδόν υπέρ των μεταναστών. Θεωρώ τα αιτήματά τους, μαξιμαλιστικά και ίσως κακοδιατυπωμένα μεν, ορθά και δίκαια στην ουσία τους δε.
2. Κράτος δικαίου παίδες δεν είναι να βγαίνει και να φωνάζει ο καθένας "να εφαρμοστεί ο νόμος" (ήτοι νόμος να' ναι κι ό,τι θέλει ας είναι). Κράτος δικαίου σημαίνει αυτό που λέει ο νόμος να είναι σαφές, σχετικά σταθερό, εφαρμόσιμο και προπάντων σύμφωνο με τα απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες του πολίτη και του συνόλου.
3. Ο άκαιρος, άσφαιρος, στείρος πολιτικά και εντελώς ευκαιριακός κινηματισμός του κατά τα άλλα παντελώς διαχειριστικού (με την κακή έννοια) ΣΥΡΙΖΑ δεν υπηρετεί στην ουσία τους τα δίκαια των μεταναστών. Τους εντάσσει σε μια πολιτική τακτική (ούτε καν στρατηγική) και κυρίως τους αντικειμενοποιεί (πραγμοποιεί κατά τον György Lukács). Τους μετατρέπει από υποκείμενα της παραγωγής πολιτικής σε αντικείμενα της πολιτικής που παρήχθη σε μια σύσκεψη στην Κουμουνδούρου (sic).
4. Ο φτηνά πολιτικάντικος τρόπος με τον οποίο η νέα ΝΔ του κ. Σαμαρά άδραξε την ευκαιρία για να ανοίξει το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου δείχνει τον τραγικό κατήφορο ανευθυνότητας και νεοσυντηρητικού λαϊκισμού (η εμμονή του Σαμαρά με το άσυλο θυμίζει την εμμονή των Μπους με τον Σαντάμ) στον οποίο έχει οδηγηθεί το πάλαι ποτέ κραταιό κεντροδεξιό κόμμα υπό την νέα του ηγεσία. Πρώτον, το πρόβλημα δεν είναι το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά το άσυλο που δεν δίνουμε στους δικαιούχους (βλ. πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο). Δεύτερον, τόσο σοβαρά ζητήματα δεν πρέπει να ανοίγονται ευκαιριακά σαν λαγοί απ' το καπέλο ούτε να αντιμετωπίζονται εν θερμώ και στην "τούρλα του Σαββάτου". Αντιθέτως, όπως σωστά επισημαίνει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (κι όμως! - αν και σε απαράδεκτα και κακοσυνταγμένα ελληνικά) "πρέπει να εκφράζουν την ξεκάθαρη βούληση του συνόλου του πολιτικού συστήματος (εγώ θα έλεγα της κοινωνίας) και η αντιμετώπισή τους να είναι απόρροια διαχρονικά μιας κοινωνικής-λαϊκής ζύμωσης και αποδοχής".
5. Προσοχή κύριοι και κυρίες θιασώτες του "φιλήσυχου" μοντέλου κοινωνικοποίησης. Η Τυνησία και η Αίγυπτος είναι δυο τσιγάρα δρόμος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου